5 CADI 1 DADI

23.Bölüm"Sır"

5 Cadı 1 Dadı...

Yazar: Yaren ARAS

Bölüm : 23(YİRMİÜÇÜNCÜ BÖLÜM)

Bu bölümü  MelisaAkgn430 ithaf ediyorum. 😘 güzel yorumları için teşekkür ediyorum.

"Gerçekleri sonradan öğrenmek nasıl bir duygu?"

Dadı:

Güneşin ışıkları odamı sardığında artık uyanma vaktinin geldiğini anlayarak yatakla olan savaşıma son verip ayaklandım. Üzerimi değiştirip banyoda işimi hallederek odadan çıkış yaptım ve mutfağa doğru ilerledim. Saat 11.00 a geliyordu. Anlaşılan güneşin ışıkları tepe de olduğu için uyanmışım. Doğduğu için değil. Ne dediğimi bende anlamadım. Her neyse.

Mutfak da kahvaltıyı hızlı bir şekilde hazırlayıp özel olarak yaptığım patates salatasını çocukların tabaklarına servis ettim. Meyve sularını doldurup geri çekileceğim sırada çocuklar görüş açıma girmişlerdi. Hepsinin eli yüzü düzgün karşımda dikiliyorlardı.

"Günaydın dadı." Dediler aynı anda.

"Günaydın çocuklar. Oturun."

Çocukların peşi sıra oturması ve Arda'nın da teşrif etmesiyle güzel bir pazar kahvaltısı yaptık. Bugün için bir planım yoktu, o yüzden Ardaya ne yapabileceğimizi sormak için ona döneceğim sıra da;

"Bugün dedeniz ve babaanneniz geliyor çocuklar."

Demişti Arda. Çocuklar bu habere tepkisiz kalmış, mutlu ile mutsuzluk arasında gidip gelmişlerdi. Çocukların tepkisi dikkatimi çekince ne oluyor bakışları atmaya başladım.

"Babam biraz huysuzdur. Yani şöyle söyleyeyim; uğraşması zor adamdır."

Anladım dercesine kafamı salladım. Anlaşılan kendisi seviliyordu ama huyu sevilmiyordu.

Kahvaltı bitiminin ardından sofrayı topladım. Çocuklar bahçeye çıkmışlardı. Hava biraz esiyordu ama idare edilir bir sıcaklık vardı, o yüzden çocuklara çok durmamaları konusunda uyardıktan sonra izin vermiştim. Onlarda tek kelime etmeden kabul etmişlerdi.

Arda'nın anne ve babası iki üç saat içerisinde burada olacaklarından yemek yapmaya başlamıştım. Bir yandan malzemeleri hazırlarken diğer yandan çocukları kontrol ediyordum. Mutfaktan bahçe görünüyordu.

Deniz Okyanus ve Çakıl büyük dev legolarla tahminimce ev yapmaya çalışıyor, Kumsal telefonda birisiyle konuşuyor, Toprak ise oynayan çocuklara komut veriyordu. Mutfağın cam kapısını açarak seslerin dolmasına izin verdim. Bu benim icin daha huzur vericiydi.

"Okyanus saçını başını yolarım senin, beni dinlee! Koy şu legoyu şuraya!"

Toprakın çığlığı anında kulaklarımı doldurunca gülümsedim. Baya sinirli görünüyordu. Toprak her ne yapıyorsa yapsın her şeyi ciddiye alarak yapıyordu. Bu takdire şayan bir şeydi ama abartılmaması gerekiyordu.

"Ya abla, of abla, tamam abla."

Yemeği pişmesi için fırına attıktan sonra arkamı döndüm. Arkamı dönmem ve arkamda duran Ardayı fark etmemle irkildim. Beni korkutmuştu. Ne zamandır oradaydı ve ben nasıl fark etmemiştim?

"Korkma."

Diyen Arda kolumu hafifçe sıkmıştı.

"Ne zamandır oradasın?"