Broken

Broken: Chapter 19

Nakakainggit ka talaga ate Jay. Nandyan ka na. I kiss mo ako kay Jimboy. Kamusta? Masaya ba sa ating lupang sinilangan? Bahahah.

Makarisma si Sai sa Real Life. BAHAHHAHAHA

Merry Christmas everybody!!! <3

***

I'm so excited that I'm already at the cafe by 4:00 in the morning. I wasted no time and cleaned the place that not a single speck of dust is saved. I also rearranged the counter and change the table cloths. 

Napahinto ako sa pag aayos nang biglang tumunog ang cellphone ko. I instantly know who's calling me from the ringtone--HIndi ako bakla. "Rossi!" 

"Oyy bakla!!" masyang bati nya sa akin mula sa kabilang linya. 

"Nakakagulat ah. Napatawag ka. At ang aga pa ah?" Si Rossi ay isang makunat na nilalang kaya na kakapagtakang tinatawagan nya ako. Madalas minemessage nya muna ako sa fb at ako daw ang tumawag sa kanya. Bwisit talaga. 

"May good news kasi." ngiti-ngiti nyang sinabi. I waited for her to continue. "Hulaan mo kung sinong may boyfriend?" 

"Si Clarence?" I teased. I heard her huff and I can imagine her pouting. 

"Tange! Ako, Rossi, hindi si Ms Colombia (Oy dyek lang), Ako! Rossi De Guzman!" I laughed at her reaction. 

"May pumatol sa'yo? BAHAHHA" 

"Heh! Bad ka. Kung nandito ka kinurot na kita bweysit. Anyway, hulaan mo ulit kung sino ang bumalik sa may subdivision natin" 

"Sino? Pasuspense ka pa." 

"Si Ate Cindy." I gulped. My hands start to fidget and I bit my lower lip. Gustong-gusto kong itanong kung kasama ba ni Ate Cindy si Drix. Na sana naman ay pagkatapos nang putanginang apat na taon ay magpaparamdam man lang sya sa akin. I didn't reply and just stayed quiet. "Hindi ko pa sya nakakausap pero kagabi lang sila dumating eh. Pero hindi ko pa nakikita si Kuya Drix." 

Silence. Mainly because I don't know what to say. Many questions crowded my brain. Paano kung makita ko ulit sya? Magagalit...well, may karapatan ba akong magalit sa kanya? At paano ako magrereact pag nandyan na sya sa harap ko? Will I just act as if nothing happened? Na nakamove on na ako sa loob nang apat na taon?

"Sige na Rossi" I said. My voice less cheerful compared to my tone when we started the conversation. "Sabihin mo sa akin kung ever na makita mo si Drix ah. Alam mo na gusto ko syang kausapin. Sabihin mo usap lang talaga. Di ako magagalit promise." 

I heard Rossi sigh. I know she won't push me no more. Nagsawa na rin siguro sya kakatanong kung ano na ang lagay namin ni Drix at kung may nararamdaman pa ako dito. 

After saying our goodbyes I hanged up. Bumalik na ako sa ginagawa ko. Moments passed and suddenly I felt sad. Disoras nang umaga at magisa ako dito, sobrang tahimik. Ramdam na ramdam kokung gaano ako mag-isa. Hindi naman sa ngayon ko lang ito naranasan. Nang matanggap ako sa course nagusto ko ay nakumbinsi ko sila mama na lumpat ako pansamantala sa isang paupahan na mas malapit sa school. Sabihin na nating may mga naging room mate ako pero hindi kami naging close. Palaging batian lang at ngitian whenever we see each other. 

During college I've become secluded. Very not my character if you ask me. Ewan ko, sa totoo lang minsan nawawalan ako nang gana lumabas or to even treat myself. I just stay home to practise, read recipes and finish work. Sa mga ganitong pagkakataon ako pinaka malungkot and I just turn on my music really loud. At least hindi gaano ka lungkot, dahil kahit papano may ingay. 

Kagaya ngayon, I put to use this technique. Kinuha ko ulit ang cellphone ko at minax ang volume. I randomly clicked a song and placed it on the counter. Nagpatuloy ako sa pag-aayos, the music, thank god, helps, to the point that I actually tap to the beat. It's Ghost, a youtube techno music, who wouldn't? 

I waited for the next song. 

Fuck. 

Guess which one. Tadhana. 

Of fucking course. 

Nanlumo na naman ako sa kinatatayuan ako. For years I evaded this song as it brings back memories. Memories that I'm not sure if I want to remember. Listening to this song makes me remember my broken state, broken feelings and  in some degree my broken spirit. 

I didn't stop the song. Nakinig lang ako. And let them fall. 

***

Moments before I open my cafe, I realised that I left my apron in the car. Nagmamadali akong lumabas. I curse myself for forgetting it. Lalo na at medyo malayo ang naparkingan ko. I speed walk and quickly took the apron.

Habang papalapit ako nang papalapit sa cafe ay kinabahan ako. A guy is eyeing the shop and is trying to look inside. Matangakad ito at alam kong wala akong magagawa kundi tawagin ang pulis if ever things escalate, mabuti sana kung dinala ko ang cellphone ko. OMG. 

Biglang bumagal ang paglapit ko sa cafe at hadang handa akong makipagsuntukan sa tao na ito kung may balak man syang masama. I know that I won't stand a chance pero kahit na. Akala nya ba. Masakit kaya ako mamalo nang tsinelas. 

Nang makalapit ako sa kanya ay hinanda ko ang sarili ko. I balled my fist and stood up straight. I cleared my throat to gain his attention.

The moment he looked back. 

Those brown eyes that I waited for years met mine. I thought he's in the Philippines right now? What the heck is going on?

***

Last chapter next! Salamat sa mga nagbasa. Next chapter would be the explanation. Umpisa pa lang pinlano ko na na hindi magiging gaanong detailed ang story since 20 chapters lang ito at parang snippets lang bawat chapter. Malamang may P.O.V si Drix next to fill the gaps. Kung bakit ngayon lang sya nagpakita, mga nangyari during the 4 years at yung mga nangyari kahit nung bata pa sila. So Ayun. 

Tenkyu. Muah muah.

@mhixZ_mH5LdiT4hxX  bahaha thanks for always voting and commenting sa story. Natutuwa sa'yo si ate Jay, tbh madami talaga kayong simillarities. 

 At Ate Jay, hindi ako makapaniwalang hinayaan mo akong gawin ito. 

I didn't expect this story to have this much views. Bahhahaha. 

Nagkatotoo ang "Love" endearment. BAHHAHAHAHAHAHAH.

Shipper<3