Broken

Broken: Chapter 4

Hi atwee. Wala lang. Lowl.

***

"Hello kuya?"

Love?

"May pasok ka ba bukas?"

Why? I can make time for you.

"Tomorrow afternoon punta tayo sa may park. Hintayin mo ako afterschool"

Sure. Is there a problem though?

"Wala, wala. Kita na lang tayo bukas"

Alright. Inend ko ang call at natulala sa ceiling. Nababaliw na ata ako. Bakit ako kinakabahan para sa pagkikita namin bukas? This is not the first time na pumunta kami sa park na kami lang dalawa. Iniisip ko rin kung anong gagawin ko bukas, tinanong ko si Rossi, mag bake daw ako.

I sit up and reached for my laptop. I have to find a recipe.

I cradled the small green box with a pink ribbon on top closer to my chest. Nasa labas na kasi ako nang school at malakas ang hangin. Surprisingly, Kuya Drix is late. When he came, he wasn't himself. Kung magulo na ang buhoy nya dati, mas magulo ngayon. Hindi na rin sya umalis nang kotse para pagbuksan ako nang pintuan.

Tahimik lang kami sa buong byahe. Nasa lap ko ang box at pilit duon itunutuon ang atensyon ko. Nakakatakot kasi si Kuya Drix ngayon. Eto pa naman pag nagalit parang sinasapian yung mata, nagiging dark brown. Wala din syang pasensya sa mga taong tumatawid or sa ibang sasakyan na mag oovertake.

Bigla syang napapreno at napabusina nang biglang may isang pusa na tumawid. "Fuck sake" he said and pounded the wheel with his fist. Sa sobrang gulat ay napatalon ako, almost dropping my present. Ba't kaya sya galit? Nakaistorbo ba ako sa kanya? Ba't pa kasi may nalalaman pa akong ganito.

After that, mas kumalma na syang mag maneho, ilang sandali pa ay nasa park na kami. I gulped. Bumabalik na naman yung kaba na bumabagabag sa akin kagabi pa. I wanted to chicken out and just say na sa bahay ko na lang pala ibibigay yung regalo. While trembling, binuksan ko yung pintuan nang kotse at sinundan sya. Nakaupo sa bench while gazing staright ahead, his mind is somewhere else.

Nakangiwi akong tinawag ang pangalan nya.

"Love?"

"Ano kuya, regarding dun sa ano. Dun sa ginawa mo yung assignment ko, thank you" and I presented him my gift. He stared at me for a few seconds. The creases in his face slowly faded away and he put an arm around my shoulders, pulling me closer.

"Haha. Ibang klase ka talaga Love" He said and laughed some more. Someone can't be this happy receiving a cheesecake right? So I stared at him. He got his head slightly tilted towards my head, his scent attacking my senses. His arm around me is kind of heavy but I feel protected.

Ever since na naman sya na akong kuya kuyahan ko. Mag kaklase kasi ang mga magulang namin dati nung highschool. Akala ko pag nag college na sya ay makakalimutan nya na ako, pero ganun pa rin sya sa akin. Ni hindi ko na nga maalala kung kailan nagsimula ang endearment nya sa akin na Love.

"Tawa tawa ka? May design pa nga yan oh!" sabi ko at tinuro yung cake. "Nagulo lang yan kasi natakot ako sa pagpreno mo kanina"

"Edi sorry" sabi nya habang tumatawa pa rin. Tinggal nya yung kamay nya sa balikat ko at nagsimula nang kainin. He didn't say anything o kung magreact man wala syang ginawa. His face remained neutral.

"Patikim nga! Ba't di ka nagrereact?" tutusukin ko na sana nang tinidor yung cake kaso nilayo nya.

"Akin 'to"

"Patikim lang! Andamot nito!" nakipag agawan ako sa kanya. Kaso binilisan nya yung kain. Nung matagumpay ko nang naitusok yung tinidor ko sa loob nang box, cardboard na lang ang nandon. "I hate you!"

"I hate you too" he smiled at inakbayan nanaman ako. "Not bad. Panget nga lang yung nagbigay nung cake. Hahahah"

"Ikaw kaya yun" he pulled back slightly. Nilapag nya muna yung box bago nya hinawakan ang baba ko causing for me to look him in the eye.

"Sure?" I gulped. Yung kaba ko nang intensify. Yung kamay ko nanlamig at pinagpawisan. My heart is beating wildly in my chest as if trying to get out. He smirked after seeing my reaction and pulled back. Sinandal nya ang likod nya sa bench pero nakaakabay pa rin sa akin.

"Oy" sabi ko nang makitang nag sispace out nanaman sya.

"Hmm?"

"Ba't ka galit kanina?" he sighed at sinandal nya ang ulo nya sa balikat ko. Nakatingin pa rin sya sa malayo as if contemplating kung sasabihin nya ba sa akin kung bakit sya nagagalit.

"Wala. Sila Dad kasi."

"Si tita Carlie???"

"Si Dad lang." I stared at him waiting for him to continue. "Love," sabi nya na parang na hihirapan na boses. He straightened up and hold on to my shoulders. He stared at me and gulped a couple of times.

"Kuya?" his gripped tightened and he closed his eyes. "Ano bang nangyayari? I can handle it. I'll try to help."

He opened his eyes, nakikita ko kung paano nanginginig ang mga ito. "Uwi na tayo, Love" I know he intends to say more, but since ayaw kong magbeast mode nanaman sya, hinayaan ko na lang.

"Lliane may sulat ka galing school" bungad sa akin ni mama, mismong pagtapak ko sa bahay. Nakalapag yung letter sa centre table nang salas namin. Binuksan ko yun at napangiti. Ball invitation, napaka engrande pa nang pagkakagawa sa card. Black and Gold, ang galing talaga ni Rossi.

Hindi na kami nagusap ni Kuya Drix on our drive home. Hindi na rin sya nakabeast mode. At ayaw din nyang itapon yung box nung cheesecake. Kadiri talaga. Habang naghahapunan hindi ko maiwasang ikwento ang nangyari kanina. Nagbabakasakali kasi ako na may nakwento sa kanya si Tita Carlie.

"So ano nak? Si Sai ba ang isasama mo sa ball?" nakangising tanong sa akin ni mama.

"Hala ma paano mo nakilala yun? And no. Ayoko nga"

"Tinawag ako nang nanay nya habang namamalengke ako. Natutuwa sa'yo ang puti-puti at ang kinis kinis mo raw. She wants us to come over sometime" Omg. Bakit parang mali ito.

"Ma, wag mo nga akong iship dun. Kadiri ka."

"Haha. Of course, magseselos si Drix nyan hahaha" my eyes widened and I felt my cheeks burn. I never thought of having a relationship with...Drix. I mean, all this time I see him as a sort of an older brother. Kumakalampag nanaman ang puso ko at nabitawan ko pa ang kutsara. The same feeling I felt when he was holding me close to him. Those caramel eyes, chiseled jaw, his wolfish grin...oh no. Paktay ka di ha.

***