Flikken Maastricht seizoen 11 #wattys2016

Afl. 1.10 ''Smoor''

Wolfs pov

Het duurde niet lang voordat ik bij het safehouse aankwam. De bewakers stonden niet meer voor de deur van het safehouse, wat mij opviel. Waarom gingen ze opeens weg? Waarom laten ze een rechercheur in de steek? Een rechercheur die waarschijnlijk nu een hel ondergaat? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat er hier iets niet klopt. Ik trap de deur van het safehouse open, zonder al te veel geluid te maken. 'Hallo?!' roep ik hard. Niemand. Misschien is Bols wel weg, tenminste dat hoop ik want dan kan ik Eva hier veilig weghalen zonder al teveel problemen. 'Hmm...' hoor ik zwak vanuit de kelder. Even probeer ik te achterhalen wie het is, maar het kan niemand anders zijn dan Eva. Ik trap de deur van de kelder open en loop snel het kleine trappetje af. 'Hmm...' klinkt het weer zwak. Dit keer een stuk luider dan net. Nu weet ik het zeker. Het is Eva. Het komt van links dus ik ga ook naar links. Daar ligt Eva. Op een eenpersoonsbed die onder het bloed zit. Haar bloed. 'Oh Eva...' zeg ik verschrikt terwijl ik haar handen los maak. Daarna maak ik haar enkels snel los en haal de tape van haar mond af. Zo snel als ze kan slaat ze de veel te dunne deken over haar naakte lichaam heen. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd. Ze knikt langzaam, maar ik zie de tranen die achter haar mooie, blauwe ogen verscholen zitten. Ze durft de tranen niet de vrije loop te laten, bang dat ik het er niet mee eens zal zijn. Ze is bang. 'Wat heeft die klootzak gedaan?' vraag ik zacht terwijl ik voorzichtig, om haar niet bang te maken, naast haar op het bed ga zitten. Ik trek mijn jas uit. 'Doe die deken eens weg, dan kan ik mijn jas bij je aantrekken,' leg ik mijn bedoeling uit. Eva kijkt me even aan maar doet dan gehoorzaam wat ik zeg. Dan valt me de blauw paarse plekken in haar hals pas op, maar daar zeg ik nu niks over. Ik help Eva met het aantrekken van mijn jas en doe de rits dicht zodat haar naakte lichaam toch nog een beetje bescherming heeft. Ze glimlacht dankbaar en staart dan weer voor zich uit in het niets. 'Laten we hier weggaan,' zeg ik. 'Graag. Heel graag.'