Leżał w łóżku długo, zbyt długo. Już nie mógł dłużej nic nie robić, miał tylko poparzone plecy. Przewrócił się z boku na bok, ból się zwiększył - jednak już nie chciał schodzić z łóżka. Do oddziału weszła starsza kobieta, żona Hana Solo - Leia Skywalker.
— Witaj były szturmowcu, jak się czujesz pod opieką C2-P8?
— Nie jest tak źle, ale chciałbym wiedzieć gdzie jest Rey.
— Niedługo wróci i jeśli zechce, opowie ci gdzie i po co była.
Finn uspokoił się.
— Ale nie została tam z Kylo Renem?
— To dzięki niej żyjesz, gdyby tam została, ty też byś tam był.
Westchnął z ulgą i przełknął nerwowo ślinę.
— Nie martw się, jeszcze ją zobaczysz. Nie mogę powiedzieć ci nic więcej dopóki nie wróci, wybacz.
Finn nie miał już ochoty z nią gadać.
— Może pani wyjść, chciałbym zasnąć.
Zauważył, że trochę posmutniała.
— Ależ oczywiście.
— Dziękuję.
Wyszła, zamykając za sobą drzwi.
Dlaczego tęsknił za Rey? Była to pierwsza osoba w jego życiu, która traktowała go jak równego sobie, nie dawała mu rozkazów, nie oczekiwała od niego nic prócz lojalności ich wspólnej sprawie, sprawie setek, tysięcy ludzi, którzy nadal wierzyli, że da się inaczej. Była jedyną osobą, która wierzyła w powrót rodziców, kiedy inni porzuciliby nadzieję po kilku dniach. Ona czekała i przez cały czas miała nadzieję, że wrócą, chociaż nikt już w to nie wierzył. Z tego powodu była dla niego wyjątkowa, nigdy w nic nie wątpiła, nawet gdy było to już skazane na zagładę. To ją odróżniało od tych wszystkich innych Żołnierzy Wolności, którzy walczyli tylko dopóty, dopóki było ich tysiące. To tylko liczby, ważne jest to, co jednostka nosi w sercu. Szturmowców było wielu, więcej niż bojowników Republiki, ale oni nie mieli wolności w sercach, walczyli ze strachu przed Imperatorem, nie dla lepszej przyszłości.
Takie myśli zaprzątały głowę Finnowi, dopóki nie rozległ się hałas na zewnątrz.
— Szturmowcy, kryć się! — krzyczał ktoś z zewnątrz bazy.
Młodemu mężczyźnie serce podeszło do gardła.
Nie mogli go z powrotem dostać w swoje ręce.
