KÖR KIZ ÜVEY ABİ

Bu KıZ TaM BiR ApTaL

Merhaba arkadaşlar biraz gecikmelide olsa yeni bölüm geldi. İnşallah beğenirsiniz. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. 

*********

Arda beni yatağa yatırıp üstümü örtmüştü. Biraz uyursam kendime geleceğini söylemişti ve sonra sanırım odamdan dışarı çıkmıştı. Çünkü sesi kesilmişti. Gözlerimi bir yere kilitlemiştim. Ama neye baktığımı bilmiyordum. Yatağımın içinde biraz böyle yattıkta sonra uyumaya karar verdim.

Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum. Susadığımı hissetmiş ve uyanmıştım. Yatağımın kenarındaki komodinimin üzerinde duran sürahi ve bardağı dikkatlice kontrol ettim. Sürahinin içindeki su bitmişti. Usulca yatağımdan dışarı çıktım. Yatağımın kenarına dokunarak odadan dışarı çıkmak isteğim esnada elime bir şey dokundu. 'ne olabilir?' diye düşündüm. Annemler evde olmadığına göre şu an yanımda yatağımda yatan kişi Arda olmalıydı.

Şaşkındım. Rüyamı diye düşündüm. Rüyaysa çok güzeldi bir rüyaydı ve ben uyanmak istemiyordum. Rüya olup olmadığımı yanağımı sıkarak kontrol ettim ve rüya olmadığı çok açıktı. Arda benim yanımda yani yatağımda yatmıştı. Sessiz ortamı biraz dinlediğimde arda'nın uyuduğunu anlamıştım. O yanıma yatmış ve benimle birlikte uyumuştu ve benim uyandığımın farkına bile varmamıştı. Uyumaya devam ediyordu.

Sessiz adımlarla odadan dışarı çıktım. Önce banyoya gittim. Sabah mı yoksa gece mi olduğunu bilmiyordum. Her ihtimale karşı elimi ve yüzümü yıkadım. Sonra su içmek için mutfağa indim. Oturma odasına gitmiş kendimi bir kanepeye bırakmıştım. Oturup olanı biteni düşünmeye başladım. Kaza gününü, babamı ve kör olduğumu öğrendiğim günü, annemle Ali amcanın evlenmesini ve dün olanları. Hepsini ayrı ayrı düşündüm.

Görme yetimi kaybettiğimden beri neredeyse dışarıya hiç çıkmamıştım. Çıkmayı istemiyor değilim. Dışarı çıkmıyorum çünkü bana acımalarını istemiyorum. Çocukların beni annelerine gösterip 'Anne abla körmüş. Görmüyor.' Demelerini duymak kör olduğumu bir tokat misali yüzüme vuruyorlardı. Bu yüzden kendimi bir kör olarak hissetmediğim evime hapsettim kendimi. Sırf bu yüzden her şeye katlanmıştım. Vücudumdaki acı ve ağrılara bu yüzden ses çıkarmamıştım.

Etrafımdaki insanlar bu kadar çabuk nasıl kabullendin diye sorarlardı ya da ben senin yerinde olsam asla kabullenemezdim diye söylerlerdi. Hangi insan bunu hemen kabullenebilirdi? Hala kabullenmek için daha doğrusu kabullenmişim gibi davranmaya çalışıyorum. Hâlbuki bir dokunsalar küçük bir çocuk gibi hıçkırarak ağlarım. Babam ölmüştü ve ben kör olmuştum. Bu o kadar da çabuk kabullenilecek bir durum değildi. Ama elimden hiçbir şey gelmediği için bu şekildeyim.

Şimdi yeni bir dünya oluşturmaya çalışıyordum kendime. Buna ilk renklerle başladım. Sevdiğim renk siyah olmuştu. Siyah asil ve onurlu bir renkti. Ve ben bu renge bir dünya borçlanmıştım. Sonra benden nefret eden ve sürekli dalga geçen arda yoktu. Dün benim için telaşlanıp korkan Arda vardı. Hatta benimle beraber uyumayı seçen bir Arda vardı. Şimdiki dünyam asil siyahtan ve benim için endişelenen Arda'dan ibaretti. Bu da şu an için kulağa kötü gelmiyordu. Arda'nın bağırmasıyla kendime geldim.

-Asya? Nerdesin?

-Oturma odasındayım.

-Ne zaman indin buraya? Seni yatakta göremeyince nasıl korktum biliyor musun?