Love on the screen (Dylan O'brien)

17. Nieuwe Zetel

Ik kijk hoe Greta alles klaar legt op mijn tafel, een notitieblok, een pen, een computer en een opnamerecorder. "We nemen foto's terwijl je aan het werk bent en die publiceren we dan met het intervieuw." Ik knik want ik ga ervan uit dat dat besproken is met Jeff. "Heb je nog vragen? Of zullen we beginnen?" Vraagt ze vriendelijk. Ik knik "Laten we maar beginnen!" Zeg ik enthousiast maar nog altijd een beetje nerveus.

Greta vraag veel over vanalles en nog wat. Over mijn kindertijd, over mijn dromen, mijn nieuwe omgeving, liefde en ouders. Over de twee laatste onderdelen laat ik niet veel los, wat tussen Dylan en mij is moet nog privé blijven en wat mijn ouders betreft... Die vermeld ik liever niet.

De tijd vliegt tijdens het interview, er zijn grappige vragen maar ook serieuze en ik probeer ze zo goed en professioneel mogelijk te beantwoorden.

Dit lijkt onwerkelijk. Mijn droom is op dit moment in vervulling aan het gaan, ik word geïnterviewd door Seventeen magazine en ik ben samen met Dylan. Waar kan een meisje nog meer van dromen?

Ik word uit mijn gedachten gesleurd als er op de deur wordt geklopt en er iemand binnenkomt met oreo's en skittles. "Dit wordt gestuurd door iemand die je straks op McDonald's trakteert." Zegt de jongen als hij het aan me geeft, ik bedank hem met een glimlach.

Hier kon ik dus nog van dromen, iemand die me eten geeft en me trakteert op McDonalds, het kan niet meer stuk. De jongen loopt uit mijn loge en Greta kijkt me aan "Heb je een geheime aanbidder?" Lacht ze zachtjes, ik lach terug "Min of meer." Zeg ik.

Wie hoort er nu iets liever dan 'Dit wordt geleverd door iemand die je straks op McDonalds trakteert' en je terwijl eten geeft? Niemand toch? Ik ben het gelukkigste meisje van de wereld.

***

Wanneer Greta uit mijn loge stapt en iets later Dylan binnen komt gelopen vlieg ik rond zijn nek en geef ik hem een kus. "Dankje voor de oreo's en de skittles." Zeg ik wijzend naar een bijna lege zak skittles en een leeg doosje oreo's. "Je hebt je best gedaan!" Grijnst hij, ik lach "Ach, Greta heeft me een beetje geholpen." Zeg ik met een knipoog.

"Over Greta gesproken, hoe ging het?" Vraagt hij geïnteresseerd. "Goed! Echt heel goed. Ze was ook super vriendelijk en vroeg niet door op dingen waarbij ze zag dat ik liever niet wilde antwoorden, ik ben echt blij."

Hij lacht, omhelst me en geeft me een kus op de wang. "Kom, je moet je gaan omkleden." Zegt hij.

Wat is hij zo knap, ik kan er niet van over, zal ik dat zelfs ooit kunnen? Miljoenen meisjes dromen hiervan en ooit was ik een van hen.

We lopen samen naar de kleedkamers waar mijn Tess outfit op me ligt te wachten. Ik trek hem aan en loop dan naar de haar en make-up waar ik helemaal word omgetoverd tot Tess.

De rest van de dag vliegt net zoals het interview voorbij. Voor ik het weet zit ik terug in de kleedkamer om mijn Tori kleren aan te doen. Mijn make-up en haar laat ik zo, en dan gaan we naar de drive-in van McDonalds. We bestellen elke een groot menu met een McFlurry, we eten het in de auto op omdat we moe waren en geen fut hadden voor fans te ontmoeten.

Na het eten hadden we iets mee energie en terwijl ik mijn McFlurry op at (die van Dylan was al 10min op) reden we richting IKEA voor onze nieuwe zetel. "Wat is dit spannend." Grijns ik, hij kijkt me snel aan en richt dan zijn ogen terug op de weg "Een zetel kopen?" Lacht hij zachtjes, en knik "Het eerste meubelstuk dat we samen kopen als huisgenootjes!" Zeg ik en Dylan grijnst.

We rijden de parking op en lopen dan naar binnen om alle zetels te gaan bekijken. Elke zetel die er mooi uitziet testen we of hij goed zit, voorlopig hebben we nog geen overeenkomst gehad. Als de zetel mooi is zit hij voor de ene niet goed genoeg en als de zetel goed zit vind de andere ze niet mooi. "Hoe... Gaan we dit ooit doen?" Vraag ik me luidop af en kijk Dylan aan. "Gewoon... We kopen die." Zegt hij als hij wijst naar zijn favoriete zetel. "Dylan. Die zetel is paars, dat is de meest afschuwelijke kleur én het past niet in je inrichting." Hij trekt een pruillip. "Waarom niet?" Vraagt gij "Paars past overal." Zegt hij, ik lach "Alles past bij alles volgens jou. Hij pakt me vast en geeft me een kus op mijn hoofd "Algoed dat ik jou heb." Zegt hij blij en gaat op een andere random zetel zitten. "Wat vind je van deze?" Zegt hij bloedserieus. "M-meen je dat echt?" Vraag ik, hij kijkt naar de zetel en dan terug naar mij "Ja, waarom niet?" Vraagt hij gewoontjes. "Dylan... Ik moet het vragen. Ben je kleurenblind? Of gewoonweg... Blind?" Vraag ik hem, hij denkt eventjes na "Voor zover ik weet niet... Hoezo?" Ik ga naast hem zitten en kijk van hem naar de zetel en dan terug.

"Deze zetel is zebraprint met in plaats van zwart-wit, rood-bruin. Dit is de afschuwelijkste zetel." Zeg ik. Dylan lacht en kijkt naar de zetel "Aaaah het is zebra print! Ik vroeg me al af wat het moest voorstellen..." Lacht hij "Dus ik ga er van uit dat je geen streepje mysterie in huis wil?" Zegt hij met een knipoogje en ik lach met zijn dom mopje. "Ik heb nog liever een paarse zetel." Zeg ik en hij houd gechoqueerd zijn handen voor zijn mond "Wat!? Een paarse zetel?!" Roept hij luid en mensen beginnen te kijken. "Dylaaan." Lach ik "Ssshhht.".

***

We lopen nog wat rond tot ik een prachtige donkergrijze zetel vond met verlenging en hij zat nog goed ook! Dylan was meteen akkoord en we kochten hem meteen. We lieten het morgen leveren aangezien de zetel niet volledig in de auto zou passen. We liepen tevreden uit de IKEA terwijl Dylan mijn hand vast pakte "Ik ben gelukkig." Fluistert hij, ik kijk hem aan en knik "Ik ook." En hij gaf me een kus.

***

Tadaaaa, weer een nieuw hoofdstuk :)

Sorry dat het zo lang duurde, had persoonlijke dingen die voor kwamen en best veel schoolwerk! Maar ik hoop dat jullie wachten beloond heeft en dat jullie blij zijn met de update :).

Nog eens bedankt om dit boek te lezen, ik hou van jullie!

Xoxo -Amber