Love on the screen (Dylan O'brien)

19. Teambuilding!

Het was half 7 s'ochtends en ik zie enkele, inclusief de mijne, hoofden die nog toe zijn aan heel wat slaap. Gelukkig hadden Dylan en ik ons voorbereid en weer voor iedereen een kop koffie meegenomen. Vandaag waren ze ons extra dankbaar.

"Ik. Kan. Het. Mentaal. Niet. Aan." Komt Holland naar me toe en ze legt haar hoofd op mijn schouder en wikkelt mijn armen om haar heen. Ik aai haar hoofd "Samen komen we erdoor." Zeg ik, alsof we in een oorlog zitten of een of andere crisis.

Dylan staat wat te praten met Posey als ze ons op de bus roepen. Ik stap al in een loop naar een tweezit, Holland gaat alvast achter me zitten omdat ze als doorheeft dat Dylan normaal naast mij moest komen te zitten. Maar wanneer Dylan naar mij aan het wandelen is roept er iemand zijn naam, Holland en ik kijken meteen om, het is Shelley. "Hey Dylan, kom je hier zitten? Ik moet je wat laten zien." Zegt ze "Het is best belangrijk." Voegt ze er nog aantoe terwijl ze een vuile blik naar me toegooit. Dylan kijkt heen en weer van mij naar Shelley, ik voel me in de steek gelaten als hij uiteindelijk toch naast Shelley gaat zitten.

Meteen voel ik een plof naast mij en zie ik Holland "Wat voor actie was dat? Waarom laat hij je zomaar zitten?" Vraagt ze aan mij, alsof ik er een antwoord op zou weten. Ik haal mijn schouders op en kijk eventjes naar hem "Geen idee."

Holland zit een hele uitleg te doen over een of ander restaurant dat ze laatst heeft ontdekt maar ik kan alleen maar opletten op Dylans en Shelleys gesprek, niet dat ik er veel van kan horen. Af en toe hoor ik ze lachen en hoor ik verwonderde geluiden. Het zal wel speciaal zijn dan wat ze heeft te vertellen.

Holland knippert met haar vingers voor mijn ogen "Hé, luister je wel?" Vraagt ze, ik kijk haar aan en wil net overtuigend mijn hoofd knikken tot ik mijn hoofd zichzelf voel schudden. "Nee, nee sorry. Ik was eventjes in mijn gedachten." Vertel ik haar eerlijk. "Heeft het te maken met Shelley en Dylan?" Vraagt ze, dat kind kan mijn gedachten precies lezen. Misschien heeft ze in het echte leven ook wel bovennatuurlijke krachten.

Ik knik. "Ja... Ik weet gewoon niet goed wat ik er van moet denken." Zeg ik haar, ze veegt mijn haar uit mijn gezicht "Niet te veel. Dylan vindt jou leuk, niet Shelley. Geloof me maar. Er zijn gewoon enkele dingen dat ze nog moeten bespreken." Vertelt ze eerlijk. Ik denk eventjes na en knik "Ja.. Inderdaad. Waarom maar ik er mij zo druk om." Zeg ik met een opluchtend lachje, 'Dylan vindt mij leuk' zeg ik tegen mezelf, terwijl ik terugdenk aan de manier waarop hij me vanochtend kuste, ik ben nog nooit zo graag opgestaan.

We praten nog wat verder en vallen dan beiden inslaap op elkaar tot we op de plek arriveren. Ik word langzaam wakker en mijn hoofd draait meteen naar achter naar Dylan en Shelley. Ik zie Dylan met zijn hoofd naar achter liggen en Shelley ligt op zijn borstkas. Door luid geroep schiet iedereen en ook zij wakker, ik dank Jeff mentaal voor zijn geroep voor aandacht.

"Dames en heren. We zijn er!" Vergeet jullie spullen hier niet, binnen een minuut allemaal buiten!

Ik voel me terug op de middelbare school wanneer we een uitstapje maken, hopelijk is er minder drama op dit uitje dan vroeger.

Iedereen grijpt zijn of haar rugzak en loopt zo snel mogelijk naar buiten. Jeff kijkt ons trots aan en knikt. "Helemaal mooi. Kom, dan gaan we naar de eerste activiteit!" Roept hij vrolijk uit. We volgen hem allemaal terwijl we ons afvragen want ons te wachten staat. Na een wandeling van 5 minuutjes staan we stil bij een meer, dit kan nog vanalles zijn.

"Kano's!" Roept Keahu uit, Jeff knikt "Inderdaad, jullie gaan met kano's varen!" Zegt hij trots, "en ík ga jullie indelen." Gaat hij verder, Holland en ik laten onze 'wij gaan sowieso samen' blik meteen vallen als we dat horen.

"Het is jullie doel om samen te werken en de schat te gaan zoeken op het andere eiland, elk koppel heeft een schat." Legt Jeff uit "Dan moeten jullie terug in de boot springen en verder naar de finish varen."

"De 2 Tyler's samen. Holland, jij met Keahu. Daniel jij met Sprayberry, Dylan met Arden en Shelley jij met Tori." Mijn hart gaat 100 duizend keer sneller per minuut als ik hoor let wie ik samen zit. Holland geeft me een steunende blik terwijl we naar de kano's toe wandelen. Dylan komt nog snel naar mij en geeft me een knipoog "Zie dat jullie twee niet in het water vallen." Lacht hij, ik draai met mijn ogen "Deze hele dag mag in het water vallen." Zeg ik.

Per koppel stappen we in de kano's, ik zit vanvoor en Shelley achter mij, dan moet ik haar al niet heel de tijd aankijken. Het is vooral een pijnlijke stilte en gelach van de andere koppels op de achtergrond dat ik hoor, Shelley en ik zeggen niets tegen elkaar. En aangezien wie beide niet zo goed zijn in kano varen zitten we ook best ver achter.

"Als je zo traag gaat peddelen gaan we niet winnen hoor." Zegt Shelley opeens. Ik kijk naar achter en ik kijk haar aan, ze heeft haar peddel op haar schoot liggen "Excuseer? Het is de bedoeling dat je met twee peddelt, niet ik alleen." Vertel ik haar. Ze knikt "Weet ik. Maar ik mag me niet te hard inspannen." Zegt ze. Ik draai met mijn ogen "En waarom dan wel niet?" Vraag ik, al heb ik niet echt interesse. Ze kijkt me lachend aan "Denk je nu echt dat ik dat aan jouw neus ga hangen?" Vraagt ze retorisch met opgetrokken wenkbrauwen.

"Dan peddel je maar mee." Zeg ik, "Ik ga echt niet alleen ons twee naar de finish peddelen, tenzij je een geldige reden hebt die je wil vertellen." Zeg ik haar, en ik leg zelf mijn eigen peddel nu op mijn schoot. Ik hoor Shelley zuchten "Goed. Dan peddelen we." Zegt ze, en we beginnen beiden razendsnel te peddelen.

Eens aan het eiland aangekomen spurten we uit de boot, ik zie Dylan terug in zijn boot kruipen "He Shelley, zou je het niet beter rustiger aandoen in jouw situatie?" Roept hij naar haar, ik kijk verward heen en weer van Dylan naar Shelley. "Ik weet wel wat ik doe Dyl." Roept ze terug, terwijl we verder lopen. "Jouw situatie?" Vraag ik, deze keer ben ik wel nieuwsgierig. Ze mindert de vaart van het lopen en kijkt me dan aan, ze wil net iets zeggen tot ze enthousiast naar iets achter mij wijst "Onze schat!" Roept ze uit, ze loopt er snel naar toe en ik achtervolg haar. "Een briefje en twee cakejes!" Roept ze uit, we worden allebei blij en eten het meteen op. Dan opent ze het briefje "Als je van de 2 cakejes bent afgebleven, dan krijg je nog een grotere als je terug bent gekomen." Leest Shelley voor "Oh nee toch!" Roept ze teleurgesteld uit. "Als dat onze opdracht was zijn we meteen gefaald, laten we dan maar terug gaan." Zeg ik, dan lopen we terug naar de kano. Ik stap erin en wandel het kleine stukje naar voren, voor ik me neerzet voel ik Shelley erin komen en begint het bootje harder te wankelen dan voordien. "Shelley, rustig!" Roep ik, maar het is te laat, we vallen beide met een dramatisch gilletje in het koude water.

**************

Tadaa, ik kan dan toch nog een hoofdstuk afmaken. Dit stond eigenlijk best al een tijdje klaar maar ik wist niet goed hoe te eindigen. Echt 164 excuses omdat mijn updates echt op niet trekken, ik hoop toch dat jullie blij zijn met dit hoofdstukje :).

Xoxo Amber