"Stay with me..."

Κεφάλαιο 11

Πλευρά Αντωνιας

"Κεκάκια, εντάξει.
Τοστακια, εντάξει.
Δώρο, εντάξει.
Το τραπέζι, έτοιμο.., το σπίτι μου, καθαρό.., Εμμ νομίζω τελειώσαμε!" λέει ο Γιώργος καθώς ελέγχει για πολλοστή και τελευταία φορά την λίστα για το αποχαιρετηστηριο πάρτι.

"Εντάξει βρε Γιώργο, δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο πολύ. Όλα θα πάνε καλά." του λέω και πάω πιο κοντά του δίνοντας του μια αγκαλιά. "Πάντως ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους σου να κάνεις το πάρτι σπίτι σου." του λέω και βγαίνω από την αγκαλιά του. Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Τι ήταν τώρα αυτό;

"Μα δεν μπορώ να το χωνέψω ρε φίλε. Να φύγει και να το μαθαινω από τον κολλητό της;" παραπονιέται ο Κώστας και κάθεται στον καναπέ του Γιώργου.

"Εγώ πάλι, ήμουν μαζι της εκείνη την ώρα που της το ανακοινωσανε, δεν φάνηκε και να χαίρεται. Δεν θέλει να φύγει, ίσως γι' αυτό." προσθεσα.

"Τέλος πάντων, ελάτε να φάμε κατι γιατί θα πεθάνω από την πείνα." πεταγεται ο Γιώργος και βγάζει από το ψυγείο λίγη τυρόπιτα.

"Χθεσινή;" ρωτάω.

"Ναι."

"Δεν πεινάω. Θέλω να την δω." λέει ο Κώστας και σπρώχνει το πιατο με την τυρόπιτα μπροστα μας.

"Κωστα, τα έχουμε πει αυτά. Χρειάζεται χρόνο..." λέω και δαγκωνω λίγη από την τυρόπιτα του Κώστα.

Ναι, όπως καταλάβατε ο Γιώργος και ο Κώστας κάνουν πολλή παρέα τον τελευταίο καιρό.

"Λοιπόν αγόρια, εγώ θα πάω λίγο στη Μαρία. Μην χαλάσετε τίποτα." λέω και παίρνω το τελευταίο κομμάτι τυρόπιτας μολις βάζω το μπουφάν μου.

"Οκει, αν συμβεί κάτι, ξέρεις. Τηλέφωνο." λέει ο Γιώργος με μπουκομενο στόμα.

"Εντάξει." λέω και κλείνω την πόρτα.

..........

Πλευρά Μαριας

'Το ότι φεύγω, δεν σημαίνει πως θα σας ξεχάσω. Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου και..' προσπαθώ να γράψω αλλά δεν μου αρέσει έτσι. Σκίζω το χαρτί και το τσαλακωνω.

'Οταν ένας άνθρωπος φεύγει από την πατρίδα του για πάντα, αφήνει τα πάντα πίσω του για να ακολουθήσει μια νέα ζωή, η οποία μπορεί να είναι καλή, με χαρές και δώρα, όμως μπορεί να είναι και κακιά, άχαρη, με καθόλου αγάπη. Μόνο φθόνο και ζηλεια. Μόνο μισός και νοσταλγία. Αφήνει πίσω του χαρές, μα και λιπες, στιγμές έρωτα μα και πένθους. Ξεχνά πού γεννηθηκε, ξεχνά τους φίλους του, και δημιουργει άλλους με το περασμα των χρονων. Ξεχνά τους συγγενεις του, και διαγραφει τις μνημες τις παλιες...' γράφω στο παλιό μου τετράδιο. Εκεί έγραφα συνήθως όταν ήμουν μικρή, όταν πέθανε η μαμά μου και προσπαθούσα να το ξεπεράσω και να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς αυτήν. Έτσι, έγραφα ακριβώς ότι μου ερχόταν, ότι σκεφτόμουν.