"Stay with me..."

Κεφάλαιο 20 β'

Η επόμενη μέρα δεν αργεί να ερθει, και μας βρίσκει ακριβώς στις ίδιες θέσεις, και ένα μεγάλο κουτί από πίτσα στο μικρό τραπέζι απέναντι μας.

Ο ήλιος καρφώνει τα μάτια μας και ξυπνάμε ταυτοχρονα και οι δύο.

"Καλημέρα.." ψιθυρίζω στη Λίλι.

"Μέρα" ανακοινώνει βαριεστημένα.

Κώστας ΡOV

"Φίλε μου λείπει κάθε μέρα και περισσότερο..." ακούω τη φωνή του Γιωργου να ψιθυρίζει κυριολεκτικά μέσα στο αφτί μου. Ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι ξαπλωμένος πάνω στον άβολο καναπέ στο σπίτι του Γιωργου, και αυτός κάθεται δίπλα μου ήσυχος κι βλέπει την αθόρυβη τηλεόραση.

"Εμένα μου λες..." συμπληρώνω.

"Α ξύπνησες.." αναστατώθηκε.

"Αφου φωνάζεις" ειπα επίτηδες.

"Μάλιστα. Αλλα αλήθεια μου λείπει... είμασταν κάθε μέρα μαζί κι τώρα πάνε σχεδόν δύο μήνες και μου λείπει τόσο πολύ... Ήταν η κολλητή μου, η αδερφή ψυχή μου..." λέει. Σηκώνεται και πάει στην κουζίνα. Σηκώνομαι ταυτόχρονα.

"Είναι το κορίτσι μου...μου λείπει δέκα φορές πιο πολύ... πρέπει να κάνω κάτι με αυτήν την απόσταση δεν πάει άλλο..." αναφωνώ. Συμφωνεί μαζί μου.

"Πήγαινε μείνε μαζί της.." λέει μετα απο καμποση ωρα. Φτιάχνει καφέ και για τους δυο μας.

"Ξέρεις.. δεν είναι και τόσο εύκολο..." ξεφυσώ.

"Οταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται." αναφωνεί και αναχωρεί από το δωμάτιο. Οι λέξεις του έμειναν καρφωμένες στο μυαλό μου.

Μαρίας POV

"Τι περιμένεις; Σήκω! Έχουμε δουλειές!" Φωναζω καθώς τραβάω τη Λιλη από τον καναπέ.

"Άσε με να ξυπνήσω χριστιανή μου!" Μου φωνάζει. "Και που έχουμε να πάμε;" Με ρωτά καθώς σηκώνεται.

"Να βρούμε το αγόρι σου!;;" Λέω καθώς νομίζω πως είναι προφανές.

"Όταν μου πες πως θα με βοηθήσεις δεν κατάλαβα την επόμενη ακριβώς μέρα, έχουμε καιρό." πάει να κάτσει πίσω στον καναπέ.

"Μη, τον ισιωσα!" Φωνάζω. "Φυσικα, και ξεκινάμε από τώρα! Έχουμε να κοιτάξουμε 4 Πανεπιστήμια. Ψαχνεις τα δυο, ψάχνω τα δύο άλλα." Συνεχίζω καθώς περνώ κάτι χαρτιά με πληροφορίες και της τα δίνω στο χέρι. "Θέλω ολόκληρο το όνομα του και το όνομα πατέρα. Θα κοιτάξουμε και στο ίντερνετ μήπως αναγνωρίσεις φωτογραφία του." Πίνω λίγο από τον μισοτελειωμένο καφέ μου.

"Πραγματικά σε ευχαριστώ τοσο πολυ για αυτό που κάνεις.. δεν θα το 'κανε κανείς.. αλήθεια..." με κοιτά.

"Το κάνω επειδή θέλω να σε βοηθήσω, και επειδή σε νιώθω. Μου λείπει το αγόρι μου, νιώθω πως ζω μισή ζωή. Σε καταλαβαίνω, λοιπόν, απολυτα." Ξεφυσώ.

"Πάμε;" Λέει μετα απο κάποια λεπτά. Της νεύω και αρχίζουμε τη δουλειά.

Οι ώρες περνούν καθώς προσπαθούμε να βρούμε το πρόσωπο που ζητούμε. Αναζητούμε ιστοσελίδες μέχρι να βρούμε την ταυτότητά του, παίρνουμε αμέτρητα τηλέφωνα μέχρι ή Λιλη να αναγνωρίσει την φωνή του αγαπημένου της.

"Μην απογοητευεσαι... θα τον βρούμε..!" Την ενθαρρυνω, καθως, όπου ψαξαμε, δεν υπάρχει πουθενά αυτός ο άνθρωπος.

"Μπορεί να έχει αλλάξει όνομα, ή ταυτότητα, ή χώρα, πραγματικά δεν θα αντεξω αν δεν τον βρω...!" Ένα δάκρυ τρέχει στο ροζ μάγουλο της. Της το σκουπίζω.

"Μην τα παρατάς.. έτσι μου χουν πει." Της είπα και χαμογέλασα.

Σκρολλαρα στην οθόνη και βρήκα ένα όνομα. Ένα όνομα, ίδιο με ολα τα προηγούμενα, όμως ενιωσα κάτι να με καίει στο στομάχι.

"Stephen Davis. Τελευταία μας ευκαιρία." λέω στη Λιλη.

"Δεν υπάρχει περίπτωση τα ψαξαμε όλα.." ψυθηριζει με παραπονο.

"Τι είπαμε πριν; Μην τα παρατάς! Ακόμα δεν αρχίσαμε!" Της δίνω μία αγκαλιά και πατάμε τον αριθμό.

"Steph;" Ή Λιλη φωνάζει καθώς ένα χαμόγελο διασχίζει τα ροδοκοκκινα χείλια της. "Δεν το πιστεύω!" Με κοίτα και με αγκαλιάζει. "Σ'αγαπω!" Λέει σε μένα και στο τηλέφωνο, την αγκαλιάζω πολύ σφιχτά.

"Ειδες;" Της έκανα νόημα. "Το ενιωσα!" Είπα.

"Εντάξει, πάρε με σε αυτό!" Είπε στη γραμμή και το έκλεισε. Το χαμόγελο της φωτίστηκε περισσότερο. Ουρλιαξαμε και αγκαλιαστηκαμε σαν μικρά κοριτσάκια όταν παίρνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι.

"Είσαι η καλύτερη! Τον βρήκα χάρη σε σένα!!" Φώναξε.

"Εγώ απλά σκρολλαρα!" Φωναξα μαζι της γελώντας.

"Δεν ήταν τυχαίο όμως..;" Λέει με απορία. Την κοιτάζω και χαμογελω.

"Εντελώς!" Αναφωνώ.

Κοιτάμε για πολλές ώρες την σελίδα του στο Facebook, αφού λίγα λεπτά μετά το κλείσιμο του πρώτου τηλεφωνήματος ήρθε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

Χάρηκα πολύ που βοηθησα μία κοπέλα να βρει τον χαμένο έρωτα της. Άραγε θα φτάσω και εγώ ποτέ στον δικό μου;

Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ανεβαζω, συνήθως όταν έχω έμπνευση γράφω. Vote please😻💕