"Stay with me..."

Κεφαλαιο 15

Οι δρόμοι εδώ δείχνουν τόσο άγνωστοι. Αντίθετα με τους δρόμους της Αθήνας που ήξερα απ' έξω και ανακατωτά...

Αχ πρέπει να σταματήσω να τα συγκρίνω όλα με την Αθήνα. Δεν υπάρχει γυρισμός, πρέπει να το καταλάβω.

Κατεβαινουμε τον τεράστιο δρόμο με τα ακριβοπληρωμένα αυτοκίνητα, και στρίβουμε σε ένα μικρό στενό. Ο ταξιτζής σταματα το ταξί μπροστά από μία μεγάλη καφετιά πόρτα. Δεν φαίνεται κατι ιδιαιτερο από μακρυά, τουλάχιστον έτσι βλέπω. Ο μπαμπάς δίνει κάτι ξένα λεφτά στον ταξιτζή, και βγαίνει από το αμάξι με την κυρία Έλλη. Κατεβαίνω και γω, και ο ταξιτζής μας βοηθά να βγάλουμε όλες μας τις βαλίτσες και κούτες και να τις τοποθετησουμε δίπλα από την καφετιά πόρτα. Ο μπαμπάς μου, μού δίνει ένα κλειδί για την πόρτα και εγώ την ανοίγω.

Μπροστά μου απλώνεται ένας τεράστιος και ευρύχωρος διάδρομος, με κάδρα αριστερά και δεξιά, που απεικονίζουν θεούς, η βασιλιάδες και βασίλισσες. Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω. Προς τη μεση του διαδρόμου δεξιά, υπάρχει μια ακόμη καφέ πόρτα. Επάνω γράφει έναν αριθμό, 201. Λογικά είναι το σπίτι μας.

Την ανοίγω με την έγκριση του πατέρα μου, και βλέπω ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο, με έναν μπορντό καναπέ που διασχίζει τον απέναντι τοίχο.
Δεξιά του ειναι τοποθετημενη μια επισης μπορντό πολυθρόνα, και στα αριστερά του μια ξύλινη καρέκλα, με ένα σκαμνί μεγάλο όσο αυτή, ώστε να μπορεί ο καθένας να βάζει τα πόδια του ενώ κάθεται.
Ο τοίχος είναι καλλυμενος με μια μπεζ ταπετσαρία και μερικά σχέδια τον διακοσμιζουν, που θυμίζουν παλιά εποχή Αγγλιας. Πάνω σε αυτήν καρφωμένα μερικά κάδρα με φωτογραφίες της οικογένειας μου.

Το σπίτι έχει γενικά μια αποχρωση του καφέ, του ξύλινου καφέ, αγαπημένο χρωμα για εμένα. Δεν το πιστεύω...(!)

Δίπλα από την ξύλινη καρέκλα είναι τοποθετημένο ένα όμορφο τζάκι, που ταιριάζει απόλυτα με τον καναπέ και τους τοίχους, κάνοντας έτσι το δωμάτιο να δειχνει τόσο ζεστο, σαν τις ταινίες.

"Μωρό μου σου αρέσει το σαλόνι;" ακούω την φωνή του μπαμπά μου. Τόση ώρα ήμουν ακίνητη στο δωμάτιο και δεν το είχα καταλάβει.

"Ναι μπαμπά, αυτό είναι...υπέροχο...!" του λεω και του δίνω μία ζεστή αγκαλιά.

Δεν ηξερα πως ήταν τα σπίτια της Αγγλίας, και πάντα ονειρευόμουν να ζήσω σε ένα τέτοιο σπίτι... Αυτό εννοούσε ο μπαμπάς καινούρια αρχή...

"Πήγαινε στο δωμάτιο σου μαζί με τα πράγματα σου, και εμείς θα πάμε στο δικό μας. Έτσι;" ρωτα καθώς παίρνει μερικά πράγματα και λογικά πάει στο νέο του δωμάτιο.