"Stay with me..."

Κεφάλαιο 20 α'

Ακριβώς όπως το περίμενα η επόμενη μέρα εξελίσσεται με πολύ πονοκέφαλο και πολλά παυσίπονα. Ακόμη κι αν ηπιαμε τόσο λιγο, μας χτύπησε κατακουτελα.

"Δεν είμαι συνηθισμένη με τα αλκοόλ..." είπε ή Λίλι και έβγαλε έναν αναστεναγμό καθώς ήπιε λίγο από τον ζεστό καφέ της.
"Περάσαμε ωραία όμως.." συνέχισε.

"Ναι, ναι, αν και εγώ δεν είμαι συνηθισμένη στα πάρτι. Βλέπεις το μόνο πάρτι που πήγα ήταν αυτό που γνώρισα και το αγόρι μου... πολύ καιρό πριν.." αναφώνησα και εγώ και καθησα δίπλα της στον καναπε.

"Πως και ήρθες σε αυτό το κολέγιο; Εννοώ τι σε έκανε να επιλέξεις αυτά τα μαθήματα;" Αρχισε η Λίλι.

Ήπια λίγο από τον καφέ μου και κοίταξα απέναντι.

"Βασικά ήρθα με μεταγραφή. Κανονικά δεν έχω τελειώσει ακόμα το σχολείο γιατί μετακομισαμε με τον πατέρα μου και την γυναίκα του εδώ πριν λίγους μήνες. Έμενα στην Ελλαδα και εκεί είχα λίγους μήνες ακόμα για να τελειώσω το σχολείο, αλλά βλέπεις ο πατέρας μου ήθελε να κάνουμε νέα αρχή. Με έγραψε λοιπόν σε αυτό το πανεπιστήμιο σαν υποβολη για συνέχιση των μαθημάτων που δεν προλαβα να τελειοποιήσω." εξομολογήθηκα στην νέα μου φίλη.

"Μααλιστα.." είπε αδιάφορη και κοίταξε και κείνη απέναντι το κενό.

"Ναι..." αναφώνησα και ήπια λίγο καφέ.

"Εσυ πώς επέλεξες να έρθεις σε αυτό το κολέγιο;" ρώτησα αδιάφορα.

"Α, η δικια μου ιστορία είναι πιο απλή, σημείωσε ειρωνία. Όταν ήμουν 17 οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων, μετά από 20 χρόνια. Τι ειρωνικό. Εγώ το πήρα πολύ προσωπικά και έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιο μου για 5 ολόκληρες μέρες, χωρίς φαγητό. Τις δύο τελευταίες μέρες βέβαια εβγαινα μόλις εφευγαν για τις δουλειές τους και προμηθευομουν λίγο φαγητό χωρίς να καταλάβουν πως κάτι λείπει. Μετά από μια εβδομάδα αποφάσισα σαν 'μεγαλη κοπελα' να συνεχίσω το σχολείο μου, και ζήτησα να κάνω μεταγραφή για μία νέα αρχή. Στο νέο μου σχολείο γνώρισα ένα παιδί. Είμασταν τόσο ερωτευμένοι και δεν μας ένοιαζε αν χάναμε τάξεις, αν παιρναμε απουσίες ή αν δεν ερχομασταν την κάθε μέρα, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είμαστε μαζί.
Οι γονείς μου το έμαθαν και με κλείδωσαν στο σπίτι της μαμάς μου και με πλήρη επιτήρηση για να μην βλέπω το αγόρι μου. Το βράδυ όμως έβγαινα από το παράθυρο κρυφα όπως θα έκανε κάθε κορίτσι σε εκείνη την κατάσταση, ή ερχόταν εκείνος επάνω. Δεν υπήρχε ημέρα που δεν βλεπομασταν. Οι γονεις μου φυσικά μας ξαναέπιασαν μαζι, και έτσι με στείλανε να μείνω μαζί με τον πατέρα μου έξω από τα σύνορα της χώρας μέχρι να ξεχαστεί το γεγονός.
Εκεινες τις μέρες έμαθα πως είμαι εγκυος, και είχα πάρει απόφαση να το κρατήσω γιατί ήταν το μέλλον μου, το παιδί που δημιουργείται εξ αιτίας του έρωτα μου με αυτόν που πλέον αγαπώ. Όμως λόγω των καταστάσεων στεναχωρηθηκα υπερβολικά, επαθα κατάθλιψη και υπερκόπωση, και απέβαλα." μου διηγιόταν η κοπέλα και δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Της έπιασα το χέρι.

"Αφού ενηλικιώθηκα ηρθα πίσω στην χώρα μου, εδώ στην Αγγλια, και γραφτηκα σε ένα από τα πιο γνωστά κολέγια της παλιάς μου περιοχής, για να βρω τον έρωτα μου και να συνεχίσουμε τη ζωή που αφησαμε κυριολεκτικά στη μέση..." συνέχισε, κλαίγοντας στην αγκαλιά μου.

"Μην ανησυχείς, θα πάνε όλα καλά στο υπόσχομαι." Την συμπονεσα.

"Δεν είναι τόσο εύκολο..τον ψάχνω τόσο καιρό.." μου είπε και προσπαθούσε να βρει την ανάσα της.

"Είμαι και εγώ μαζι σου τώρα, θα βρούμε τη λύση." προσπάθησα να της πω.

"Σε ευχαριστώ!" Μου είπε, σαν να ανακουφιστηκε από τα λόγια μου.

Λίγες ώρες μετά και βλέπαμε την δεύτερη ταινία, καθώς δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε.

Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως αυτή ή κοπέλα έχει περάσει τόσα. Φαινόταν τόσο χαλαρή.

"Να παραγγείλουμε πίτσα;" Λέει η Λίλι για να σπάσει τον παγο και εγώ γνεφω θετικά στην ερώτησή της.