Demons~Completed

Chapter two

Τα κατακόκκινα μάτια της ετσουζαν από το κλάμα και ήταν προσηλωμένα σε ένα και μοναδικό σημείο. Τα χέρια της. Κρατούσε ανάμεσα στα δάχτυλά της ένα σβηστο τσιγάρο.

Και για ακόμα μια φορά, μια μάχη επικρατούσε μέσα στο κεφάλι της.

Οι δαίμονες της ούρλιαζαν και αυτή δεν έκανε καν τον κόπο να σταματήσει τις απαίσιες φωνές τους.

Απλά κοιτούσε το τσιγάρο.

Και σκεφτόταν.

Αυτο το τσιγάρο ήταν η αυτοκαταστροφή της.

Και ένα δίλημμα την βασάνιζε εδώ μερικά λεπτά.

Να το ανάψει ή όχι;

Τι έχει να χάσει αν το ανάψει;

Τι έχει όμως και να κερδίσει;

Αν δεν το ανάψει τότε τι;

Αυτό σημαίνει ότι νοιάζεται για τον εαυτό της;

Ότι, αν δεν το ανάψει την ενδιαφέρει που θα κερδίσει μερικά χρόνια ζωής;

Γέλασε ελάχιστα και σιγανα με τις σκέψεις της.

Και τελικά άναψε το τσιγάρο.

Έτσι και αλλιώς, δεν νοιαζόταν.

Έτσι και αλλιώς, δεν ήθελε να ζήσει ούτε λεπτό παραπάνω.

Τι είχε να χάσει λοιπόν;

Εισέπνευσε τον δηλητηριώδη καπνό και άρχισε να βήχει ασταμάτητα.

Ήταν μια απαίσια εμπειρία.

Μα της άρεσε.

Ευχαριστιόταν να βλέπει τον εαυτό της να πονάει.

Της άρεσε.

Ήταν γλυκός πόνος.

Όμορφος.

Επανέλαβε την ίδια διαδικασία πολλές φορές και πλέον η νικοτίνη την ταξίδευε. Την πήγαινε σε μέρη ήρεμα, που έκαναν το κουρασμένο σώμα της να χαλαρώνει.

Τι τσιγάρο είχε πλέον φτάσει στο τέλος του και το έσβησε πάνω στον αριστερό της καρπό.

Ένιωθε να καίει μέσα της.

Ένιωθε σαν το τσιγάρο.

Ο πόνος για ακόμα μια φορά ήταν γλυκός.

Ήταν ο παράδεισος της..