Demons~Completed

Chapter ten

Μπαίνει στο παλιό της δωμάτιο.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Ροζ τοίχοι, φωτογραφίες πάνω τους και φυσικά τα αγαπημένα της λαμπάκια. Ήταν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια αλλά της άρεζαν τόσο πολύ και τα είχε
κάθε εποχή του χρόνου.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι της.

Ροζ πάπλωμα.

Σεντόνια Νέμο.

Ψάχνοντας τον Νέμο ήταν η αγαπημένη της παιδική ταινία.

Ακόμα και μέχρι εκείνη την ηλικία.

Έκλεισε τα μάτια της και πήρε μία βαθειά ανάσα.

Όταν τα άνοιξε ένα τεράστιο χαμόγελο υπήρχε στο πρόσωπό της.

Ήταν ενθουσιασμένη.

Σαν ενα μικρό παιδί.

Σαν την μικρή Amelia.

Πήρε το laptop της και είδε το αγαπημένο της παιδικό, ξανά.

Για μία στιγμή, μάλλον παραπάνω από μονο μία, τα είχε ξεχάσει όλα.

Είχε ξεχάσει τον πόνο.

Την θλίψη.

Την μοναξιά.

Ένιωσε παιδί.

Ένα παιδί χαρούμενο.

Χωρίς έγνοιες.

Μόλις τέλειωσε η ταινία, αναμνήσεις την κατέκλυσαν.

Όμορφες αναμνήσεις.

Α/Ν:*Δραματική μουσική, τωρα βλέπουμε δυο παιδικές αναμνήσεις😎*

"Μαμά κοίτα!"

"Τι είναι αυτό παιδί μου;"

"Είναι μια πεταλούδα. Δεν είναι πολύ όμορφη;"

"Ω ναι, είναι υπέροχη."

~~~

"Μαμά, μπορείς να μου κάνεις τα μαλλιά γαλλικά πλεξουδάκια;"

"Εσύ τι θα κάνεις για μένα, μικρό ζιζάνιο;"

"Εμ, θα σου ζωγρα-

"Θέλεις να μου τραγουδήσεις, εκείνο το τραγουδάκι που εμαθες στο σχολείο;"

"Ναι!"

Χαμογέλασε. Πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια.

Αν και βιαζόταν να μεγαλώσει.

Και έκανε λάθη.

Λάθη που νόμιζε ότι δεν μπορούσαν να διορθωθούν.

Μήπως ήτανε λάθος ακόμη μία φορά;

⭐⭐⭐

Χευ δερ.

Ανεβασα και πάλι #μπραβομου😎

Θα ανεβαζω συχνά σας το ειχα πειιι.

Άυριο θα βάλω και άλλο💪.

Bye bye little monkeys🐵.

(Αυτό θα είναι το outro και το όνομα σας😎😂 #🐵)