Demons~Completed

Chapter thirteen

"Είχε αλλάξει;"

"Ναι. Δεν έτρωγε, μιλούσε ελάχιστα και ξεσπούσε πανω μου. Μια μέρα παραλίγο να με χτυπήσει κιόλας. Αλλά δεν το έκανε."

Προσπαθησε να δημιουργήσει μια εικόνα στο μυαλό της από αυτό το σκηνικό.

Φαντάστηκε μία μικρη Amelia να κλαίει από τις φωνές των γονιών της.

Έναν άντρα με σκληρά χαρακτηριστικά και μάτια που βγάζουν σπίθες, χωρις να σκέφτεται τις πράξεις του.

Μία γυναίκα φοβισμένη και ταλαιπωρημένη, να κοιτα με ορθανοιχτα ματια τον αγαπημένο της.

"Μετά από αυτό, δεν ξανά μιλήσαμε. Ένα πρωί, μόλις ξύπνησα βρήκα αυτο δίπλα μου."

Έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη της.

Ήταν φθαρμένο και τα χρόνια είχαν αλλοιώσει το τότε άσπρο χρώμα του.

"Διάβασε το, εγώ δεν μπορώ."

Αγαπητή μου γυναίκα,

Όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, εγώ θα έχω φύγει. Έχεις παρατηρήσει πως τον τελευταίο καιρό,δεν είμαι καλά. Πίστευα ότι θα μου περάσει με τις μερες, αλλά δεν πέρασε. Ολα αυτά που εγιναν, με κατεστρεψαν. Δεν αντεχω αλλο. Ξέρω τι πρέπει να κανω.Να φύγω για πάντα. Ξερω πως ποτέ δεν πρόκειται να με συγχωρέσεις και ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις τον λόγο που θέλω κάτι τέτοιο. Είναι εγωιστικό αυτό που κάνω αλλά δεν μπορώ άλλο. Να φροντίζεις την Amelia. Να την προσέχεις. Θέλω να είστε καλά, αλλά μαζί μου δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Λυπάμαι που σας αφήνω αλλά ξέρω ότι θα τα καταφέρεις. Είσαι δυνατή γυναίκα. Και πολύ καλύτερος γονιός από εμένα. Συγνώμη. Αν και δεν σημαίνει τίποτα πλέον, συγνώμη. Σας αγαπώ πολύ. Αντίο.

Ο άντρας σου.