Demons~Completed

Chapter six

Σάββατο βράδυ.

Το σκοτάδι έχει εξαφανίσει κάθε σπιθαμή από το όμορφο γαλανό χρώμα, του πρωινού ουρανού.

Σύννεφα κάνουν παρέα στα ελάχιστα αστέρια, προδίδοντας πως μια καταιγίδα θα ξεσπάσει απο στιγμή σε στιγμή.

Καθισμένη στον μαύρο, δερματινο καναπέ, κλαίει βουβα με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από τα γόνατά της.

Κλαίει, γιατί δεν της αρέσει τίποτα επάνω της.

Κλαίει, γιατί επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.

Κλαίει, γιατί νιώθει μόνη.

Κλαίει, γιατί δεν αξίζει τίποτα.

Κλαίει, γιατί ξέρει ότι χρειάζεται τη βοήθειά της.

Σε μία απελπισμένη προσπάθεια να ξεχαστεί, αποφασίζει να πάει μία βόλτα έξω και να γίνει ένα με το σκοτάδι. Έτσι και αλλιώς, εκεί ανήκει.

//•//

Άγνωστοι ανάμεσα σε άγνωστους.

Κάθε ειδών άνθρωποι ήταν έξω εκείνο το βράδυ.

Ξέγνοιαστα παιδιά διασκεδάζουν...

Άστεγοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι παρακαλούν για λίγο φαγητό.

Μία γυναίκα κλαίει στη γωνιά.

Ένα ζευγάρι περπατάει γελώντας, πιασμένοι χέρι χέρι.

Και αυτή κατευθύνεται προς το περίπτερο κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

Παίρνει ενα πακέτο τσιγάρα αν και πιστεύει πως δεν θα είναι αρκετο, συνεχίζοντας τη διαδρομή της

Φτάνει σε μία εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία και ανεβαίνει στην ταράτσα.

Σταγόνες βροχής κανουν δειλά την εμφάνισή τους, μα η καταιγίδα δεν αργεί να ξεσπάσει.

Καθισμένη οκλαδόν με το τσιγάρο στα χέρια και με τη βροχή να αγκαλιάζει το σώμα της, νιώθει ελεύθερη.

Τα δάκρυά της γίνονται ένα με τη βροχή.

Νιώθει πως ο ουρανός ξεσπάει μαζί της.

Ουρλιάζει με όλη της την ψυχή.

Το ουρλιαχτό της λέει όσα αυτή δεν μπορεί.

Αφήνει το τσιγάρο κάτω και για μία στιγμή η ιδέα της πραγματικής ελευθερίας περνάει από το μυαλό της.

Δεν πέφτει όμως.

Είναι δειλή να δώσει ένα τέλος.

Οι δαίμονες της ουρλιάζουν λέγοντας της να φανεί για μία φιρα θαρραλέα και να πέσει.

Μα δεν το κάνει.

Κλείνει τα μάτια.

Παίρνει μία βαθια αναπνοή.

Και σκέφτεται αυτο που κάποτε της είχε πει:
Breath while you're still alive Amelia.