hey angel

Chapter 2

Απόλυτη ησυχία και εγώ τρελενομαι απ'τι φωνές με ως το μυαλό μου.
Παρακαλαω να απαλαγω απο εκείνες μα χωρίς να το καταλάβω βρησκομαι για ακόμα μια αφορα με τα γονατα στο πάτωμα να φωνάζω και να καταριεμαι τους δαίμονες μου.
Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι τρελή, μα τι λέω; Απο εκείνη τη μέρα η τρέλα με έχει καταβάλει.
Τα ηρεμιστικά δεν κανουν δουλεια, το μονο που καταφέρνουν είναι να με κοιμηζουν στέλνοντας με ξανά στην μικρή μου κόλαση.
Για ακόμη μια φορά μονη σε ενα σκοτεινό δωμάτιο στην μικρή μου κολλαση, να βασανιζομαι απ τις σκέψεις και τις φωνές στο κεφάλι μου. Μα δεν με νοιάζει. Στην σκέψη μου είναι μονο εκείνος, γιατι απ την στιγμη που τον γνώρισα κάτι έμεινε σημαδεμένο πανω μου. Σαν να άναψε μια μικρή φλωγα μεσ το σκοτάδι. Εγώ ήμουν το σκοτάδι. Είμαι ψυχηκα ασθενής και το ξέρω πολύ καλά, μα εκείνος δεν είναι μια ακόμα τρέλα, την ακρίβεια φαινετε το πιο σωστο μέσα σε όλα τα λαθοι.

Ξυπνησα ησυχα, νομίζοντας πως επιτέλους ή ψυχή μου βρήκε λύτρωση και μια θέση αν όχι στον παράδεισο, τουλάχιστον εξω απ την κόλαση. Αλλά αγαπούσα αυτή τη κόλαση. Ηθελα να φύγω.
Ηθελα να σηκωθω και να ξανά νιώσω την ευχάριστη που ενιωθα εχθες. Κατάφερα και έφαγα μαζί με την Jane για πρωτη φορά μετα απο μηνες. Την είδα χαρούμενη μέρα απο τόσο καιρό και ακόμη περισσότερη χαρά γεμίσε την καρδιά μου.

[...]
Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και εφτασα στο σαλόνι. Ο Niall μου χαμογελασε και ή Jane με αγκάλιασε.
"Επιτέλους." Μου ψιθυρίσε και την ενιωσα να βουρκωνει.
Είχα καιρό μέχρι και να μιλήσω σε άνθρωπο, απο εκείνη την ημερα.

Τα παιδια έφυγαν μα μου υποσχέθηκαν πως θα γυρίσουν σύντομα. Καθησα στον καναπε και αν οι να την τηλεόραση. Ηθελα να ξεχάσω οποτε έβαλα κινουμένα σχεδια και πέρασα πίσω απο τον παγκο της κουζίνας για να φτιάξω κάτι να φαω. Εβρασα μακαρόνια και μια κόκκινη σάλτσα και καθησα στον καναπέ μπροστά απ την τηλεοραση ενω συνεχιασα να παρακολούθω τον Μπομπ Σφουγκαρακι να παιζει στην οθόνη το κουδούνι χτύπησε και με γρήγορα βηματα άφησα το πιάτο το τραπεζάκι του σαλονιού και ανοιξα την πόρτα. Δεν πίστευα σε αυτό που έβλεπα "Γεια." Μου χαμογελάει και αμέσως νιώθω τα άκρα μου ναα τρεμουν.
Καταπια τον κόμπο που είχα στο λαιμό μου και είπα ενα αδύναμο "Γεια." Ενω χαζευα τα τον άγγελο που βρισκόταν μπροστά μου.
"Να... να περάσω;"
"Ν-ναι... ενωω ναι περνά, φυσικά."
Εκλεισα την πόρτα και πήρα βαθιές ανάσες.
Μπηκα στο σαλόνι και του χαμογελασα όσο μπορουσα.
"Συγνώμη που σε ενοχλω αλλά ξέχασες εχθες αυτό στο πάρκο και έπρεπε να στο επιστρέψω."
Μου άπλωσε το χερι του κρατώντας το κινητό μου.
"Ωω! Αμ... σε ευχαριστώ πολυ."
"Τίποτα." Μου χαμογέλασε και ενιωσα να χάνω το οξυγόνο απ τα πνευμονια μου.
"Ναι, καλυτερα να πηγενω."είπε τρίβοντας τον αυχενα του άβολα και αρχισε να απομακρύνεται.
"Οχι." Τι λέω;
"Ε-ενωω αν θ-θελεις μείνε λίγο." Τι παει λάθος μαζί μου; Τραυλιζω;
Με κοιτάει με σηκωμένο το ενα φρύδι.
"Βασικά αστο έχω δουλεια." Είπα γρήγορα και σχεδόν τον εσπρωξα εξω απ το σπίτι.
"Θα τα ξανά πούμε."
Τον άκουσα να λέει ενω εκείνα την πόρτα.
Κοιταξα γρήγορα εξω απ το παράθυρο και τον είδα να χαμογελάει ενω απομακρυνόταν.
Αυτό και αν ηταν άβολο...
Δεν μπορουσα να συνειδητοποιήσω τι έγινε μόλις.
Ανέβηκα στο δωμάτιο και κλειστικα εκεί για το υποληπο της ημέρας.
Για μισο... πως βρήκε το σπίτι μου;

_____________________________

See yaa soon ;)

ALL the love. E