hey angel

Chapter 6

Τον τελευτεο καιρο είχα περάσει πολύ χρόνο με τον εαυτό μου για να καταλαβω πως δεν ημουν εγω πλέων. Μα και για να μάθω τα όρια μου και πως στην ζωή δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

Πέρασα την καλύτερη στιγμη της ζωής μου και υστερα με χτύπησε καταμουτρα ο πόνος σαν να γελούσε μαζί μου, ακομα και τώρα που είμαι μονη μου παρέα με τους δαίμονες μου, ο κόσμος όπως και το διαβολακι μου γελάει μαζί μου.
Γελαω και εγώ με τον εαυτό μου και με το θέαμα που βλέπω στον καθρέφτη.

Οι ανθρωποι δεν αλλαζουν, ουτε μαθαίνουν τον πόνο. Είναι κάτι που δεν μπορεις να γνωρισεις. Προκαλει οδύνη αλλά και γαλήνη στο σωμα χωρίς καμία προειδοποίηση. Το λάτρευα.

Αγάπησα οτι μου χάρισε και μισησα οτι κράτησα δικο του. Γελασα όταν όλα έγιναν στάχτες και εκλαψα όταν όλα χάθηκαν στον αέρα.

Ηθελα να μείνω μονη μου μα δεν με άφηναν. Ηταν τόσο πολλοι μεσ'το μυαλό μου που ηταν χορωδία-τραγωδία διαολε! Οσο πιο πολύ τους φωναζα τόσο πιο πολυ γελούσαν.
Τον έβλεπα στηριγμένο στον τοίχο απέναντι μου να γελά και γελουσα και εγω μεσ'την τρέλα μου όσο πληγωνα τον εαυτό μου ξαπλωμένη στο κρεβάτι.

"Είσαι γελίος." Του πεταξα και τα πράσινα ματια του σκοτείνιασαν. Με πλησίασε.
"Δεν ειναι λυση το να πληγωνεις τον εαυτο σου."
"Δεν εχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς. Εσύ φταις γι'αυτο." Είπα αδιάφορα κοιτοντας το παραθυρο απεναντι μου και ρουφηξα μια τσουρα απ'το τσιγάρο μου ενω εσερνα την λεπίδα του μαχαιριού χαϊδευοντας απαλά το στομάχι μου. Εσκυψε απο πανω μου και άφησε ενα φιλί στα χείλη μου πριν χαθεί για ακόμη μια φορά.

Βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε σκοτώσει. Ετσι δεν λένε;
Τον βρηκα, τον αγάπησα και τον άφησα να με σκοτώσει. Το να αφήσεις κάποιον να φύγει είναι ευκολο, το να μένεις κοντά του είναι το δύσκολο. Φυσικά και μετα κατάλαβα πως η αγάπη ήταν κάτι που δεν μου χρειαζόταν. Οσο εύκολα έμαθα να αγαπώ, τόσο εύκολα έμαθα και να πεθαίνω. Μαλλων δεν χρειάστηκε και πολύ. Ολα μέσα μου πέθαναν όταν εκείνος πέθανε μπροστά μου.

O πόνος είναι σαν γκράφιτι σε λευκό τοίχο. Μπορεί να τον βαψεις αλλά θα είναι παντα εκεί. Πόνος ηταν τα λόγια του
"Είναι ένταξη. Ειναι τέλειο. Είμαι στα χέρια της πρώτης μου αγάπης. Του πρώτου ανθρώπου που αγάπησα. Του ανθρώπου που παντα θα αγαπώ." Μου χαμογέλασε και έκλεισε τα ματια του με μια τελευτεα αναπνοή.

Είναι θλιβερό όταν άνθρωποι που σου έδωσαν τόσες πολλές αναμνήσεις, γινοντε και εκείνοι μια αναμνηση.
Προσποιήθηκα πως είμαι καλά για πολύ καιρό, αλλά πραγματικα μέσα μου είναι μια κόλαση.