hey angel

Chapter 13

"When you're lonely and forget who you are"

~~~

Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Τίποτα καλύτερο. Απλα καίγομαι.
Το σωμα μου πονάει. Είναι σαν να προσπάθησα να φτάσω τον παράδεισο αλλά έπεσα.
Τρελάθηκα. Ξένες φωνές να μιλούν σε σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου. Και εγώ απλως τις ακούω. Κάπου κάπου ακούγεται και το όνομα του, αλλά το
καλύπτει ενα πνιχτο ουρλιακτο.
Καπου άκουσα και την φωνη του, αλλά μονο για δευτερόλεπτα πριν χαθεί.
Κλείνω το ματια μου και πράσινες θάλασσες απλώνονται μπροστά μου, γεμάτες φουρτούνες.
Τρέλα ηταν.

Ενας δυνατός θόρυβος ακουστηκε και κάτι να σπάει. Οι δαίμονες του χορεύουν παλι. Λίγο ακόμα και θα μπορουσα να τους ακούσω και εκείνος γελούσε. Μιλούσε μαζί τους.
Γαμωτο φύγετε. Εχει πνιγεί στο σκοτάδι, ποσο πιο βαθιά να παει;

Εχω καθωμουν εδώ, κλεισμένη σε μια γωνία.
Οι άνθρωποι σαν στάχτες να χάνονται στον αέρα και εγώ να μενω εδώ με τις χαρακιές μου να με κρατάνε σαν χειροπέδες σε μια κρύα και άδεια απο σκέψεις φυλάκη στου μυαλού μου.
Οι δαίμονες μου να εμφανίζονται απλα για να μου θυμίζουν πως ακόμα υπαρχουν και πως δεν θα μείνω ποτε μονη μου.
Θέλω να φύγω απ αυτό το κελί μα είναι κλειδωμένα και το κλειδι πεταμένο στον ωρεανο. Εκείνον τη ωκεανό που έβλεπες μονο στα ματια του.
Δεν μπορεί να με σωσει και δεν μπορω να τον σώσω. Είμαστε και οι δυο μια χαμενη υποθεση. Δεν υπήρχε κανένας άλλος. Απλα μέναμε μόνοι μας, μαζί.

"Ησουν κοκκινο και σου αρεσα γιατί ήμουν μπλε."
Ηταν λογια που είχε πει στον ύπνο του.
Ηταν λογια. Ηταν λέξεις που ερχόντουσαν και έφευγαν.
Μονο που αυτές καθησαν για λιγο στην σκέψη μου.
"Ησουν κοκκινο και σου αρεσα για ήμουν μπλε."
Μάλλον αυτό θα ηταν το για παντα.

Τα βαριά του βήματα περπατούσαν στον διαδρομο και εγώ ησυχαζα τους δαίμονες μου, δεν ήθελα να ερθει. Αν τους ακούσει θα καταλάβει πως ακόμα υπάρχω.
Σταμάτησαν. Ησυχία. Η πόρτα άνοιξε και η παρουσια του στον χώρο τα έκανε ολα ποιο αποπνικτικα. Φυγε διαβολε.
Εκλεισαν πιο σφηχτα τα ματια μου όταν σταμάτησε μπροστά στο κρεβάτι. Δεν μπορουσα να τον δω, μα το αρωμα του με επνιγε.
Το σχεδον ακάλυπτο σώμα μου βρισκόταν σαν θήραμα μπροστά του.

Μια πολύ απαλή λεπίδα ακούμπησε τον μηρό μου και ανατρυχιασα με την επαφη του κρύου μεγάλου. Ενιωθα ηδη τους σπασμους, το σωμα μου έχανε την νεκρά του.
Ζητούσα βοήθεια απο τον εαυτό μου.
"Από είναι να με σκοτώσεις καντο γρήγορα." Του είπα ειρωνικά και εκείνος γέλασε.
Δεν ετρεμα, δεν εκλεγα. Ημουν άψυχη μπροστά του.
Αψυχη μπροστά σε εναν δολοφόνο θα ηταν λίγο deja vu, αλλά στην ζωή γελαω με τις ειρωνίες της.
"Να σε σκοτώσω; Οχι ακόμα μωρο μου." Γέλασε.
Με κοιτούσε, ήθελε να πω κάτι, να κάνω κάτι, αλλά δεν αντέδρασα. Είχε ενα στραβό χαμόγελο αλλά το βλέμμα του έκρυβε τόσο σοβαρότητα.
Εσκυψα το κεφάλι μου και έμεινα εκεί. Δεν τον φοβόμουν, ουτε τον φοβαμε.
"Θες να μείνεις μονη σου;" Η φωνη του ηταν σαν ψυθηρος.
"Ειμαι μονη μου." Δεν μπορουσα να μιλήσω.
"Οχι μωρο μου." Γέλασε όσο έστρεφε την λεπτή λεπίδα πανω στο δέρμα μου.