hey angel

Chapter 15

"You'll follow your heart even though it'll break sometimes"

~~~

Προσπαθώ να βρω κάποια γωνία να κρυφτω αλλά ήδη οι δαίμονες μου ξύπνησαν και φωνάζουν το ονομα του όταν ή μορφή του μπαίνει στον χώρο κανοντας με να θέλω να ξεσπασω σε λίγμους για ακόμη μια φορά.

Με κοιτάζει με τα ματια του κουρασμένα και το πρασινο απ τα σμαράγδια του φαίνεται μαυρο.
Φοράει μια μαύρη μπλούζα αλλα στο αριστερό του μπράτσο υπάρχει ενα λευκο υφασμα λερωμενο με αιμα.
Κλείνω το στόμα μου και τα ματια μου όταν φτανω να κοιτάζω το χλωμό προσωπο του.
Είναι εξαντλημένος.

Κλαίω βουβα και προσπαθώ να μην τον κοιτάζω όσο εκείνος στεκετε ακίνητος και με κοιτάζει.
Τώρα δεν ακουω φωνές. Δεν ακούω τίποτα. Είμαστε μονο εγώ και εκείνος.

Θέλω να τον πλησιασω. Ισως φταίει ο χρόνος που πέρασα εδώ μέσα, το μονο που εκανα είναι να σκέφτομαι, το πως οι άνθρωποι εξαπατωνται τόσο εύκολα απο χρήματα και γυαλιστερά κοσμήματα. Αυτό επαθα και εγώ με τα σμαράγδια του. Δυο τόσο όμορφα κοσμήματα, το πράσινο τους το πιο σπάνιο χρωμα και όμως ταιριάζει με όλα, ταιριάζει με εκείνον, σαν να ανήκει μονο σε αυτον και σε κανέναν άλλο.
Και αν και εγώ ξεγελαστηκα απο αυτά ακόμα είχα την επιλογή.
Μπορουσα να επιλεξω αν ήθελα να ζήσω, αλλά χωρίς εκείνον ή αν θα πέθαινα, αλλά θα ηταν παντα κάπου κοντά.
Εκείνος συνεχια ζει και ξανά πεθαινει. Ομως έζησε λίγο παραπανω, τόσο ώστε να ζήσω και εγώ λίγο. Γιατί όλη μου την ζωή ηταν σαν να μην μπορουσα να αναπνευσω εκτός απο την στιγμη που έφτασε δίπλα μου και γέμισε οξυγόνο τα πνευμονία μου. Ομως φεύγοντας το ξαναπήρε πίσω, και εγώ κρατήθηκα απο αυτό και έγινα ενα μέρος του. Οχι όμως σημαντικό, απλα ενα απο εκείνα τα μέρος του σώματος σου που μπορείς να ζησεις και χωρίς αυτό. Εγώ όμως τον άφησα να γίνει το πιο σημαντικό, εκεινο που δεν μπορεις να ζησεις χωρις αυτο.
Και ετσι εμαθα να ζω μονο με το μυαλο μου. Αν και ουτε εκει μπορουσα να του ξεφυγω, αλλα μπορουσα να τον διωξω απο την σκεψη μου εστω και για λιγο. Τοτε ηταν που σταματουσαν οι φωνες και είχα δευτερόλεπτα μακρυά απο εδώ. Μα ξαναγυρνουσε στον ύπνο μου, το δέρμα μου φώναζε, θυμίζοντας μου ποιον σκότωσα στον ύπνο μου.

Κάθετε στην άκρη του κρεβατιού, το κεφάλι του ελάχιστα γυρισμένο προς το μέρος μου. Εγώ είμαι μαζεμένη στο κεφαλάρι και κλαίω βουβα, δίχως να μπορω να πάρω τα ματια μου απο πανω του.

Οι δαίμονες του είχαν φύγει, για τώρα. Τον πλησίασαν ελάχιστα. Το ξέρω πως είναι λάθος. Το ξέρω πως παίζω με την φωτιά. Πως μετα απο όλα αυτά θα παρεδεχθω στον εαυτό μου πως είμαι μια ηλίθια. Πως θα το μετανιώνω ξανά και ξανά. Είχα σκεφτεί τόσα πραγματα να του πω όταν τον δω -γιατί ήξερα πως εκείνος με είχε κλείσει εδώ μέσα, απο την στιγμη που είδα τον πίσω κήπο απο το μικρο παράθυρο που είναι περασμένο με σίδερα- μα όσο πληγωμένος και αν είναι, είναι ή αμαρτία μου.