hey angel

Chapter 7

Οταν φοβασε κατι ο καθε ενας σε κοροϊδευει γι αυτο. Παλια αν με ρωτουσαν τι φοβαμαι, θα ελεγα "το σκοταδι", αλλα οχι πλεων. Εχω μαθει να ζω με αυτο. Τωρα το μονο που φοβαμαι ειναι το φως και το παρελθον. Πολλους τους φοβιζει το μελλον, αλλα οταν ηδη ξερεις τι θα γινει παβεις να φοβασε, γιατι ξερεις πως καποια μερα θα φυγεις απ'την ζωη και ολα, καλα και κακα θα σταματησουν.

Το να ζεις είναι σαν να περπατας σε ενα μονοπάτι, οπως το φανταστει κανεις. Το δικο μου μονοπάτι ηταν στενό, κρύο και σκοτεινό.
Παντα κάτι σε περιμένει στο τέλος στης διαδρομής και αυτό είναι η ζωή "μετα", που ειτε θα συνεχίσεις να τρυγυρνας στο σκοτάδη ή θα περάσεις στο φως και θα λυτρωθεις.

Επερνα λάθος αποφάσεις στην ζωή και ακόμα συνεχίζω και το κανω, αλλά μονο και μονο γιατί αυτά τα λαθοι με κρατάνε κοντά του. Τον έβλεπα δίπλα μου...

"Είσαι όμορφη όταν κανεις οτι κοιμασε."
"Δεν κάνω οτι κοιμάμαι... κοιμαμαι."
"Κοιμάσαι και μιλάς;" γέλασε.
"Ναι! Φύγε τώρα." Είπα και βολευτικα στο μαξιλάρι.
"Δεν θες να φύγω αγάπη."
"Σκασε Harry." Είπα σιγανα και τεντωθηκα.
Σηκωθηκα απ'το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο.
Ανοιξα το ζεστό νερό και άρχισα να γδυνομαι. Σηκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να με κοιτά μέσα απ'τον κεθρεφτη. "Πρεπει να σταματήσεις να πληγωνεις τον εαυτό σου. Καταστρέφεις το σωμα σου."
"Δεν με ενδιαφερει και επεισης να σου θυμησω πως εσύ φταις γι'αυτο;" Δεν απάντησε.
Μπήκα στην μπανιερα εκείνος εξαφανίστηκε.

Τρελαινομαι και το ξέρω. Μιλαω με την φαντασία μου, σαν να μιλάω με κάποιον φιλο μου, με κάποιον ζωντανο.
Δεν με νοιάζει. Ας με φωνάζουν τρελή.
Τρέλα ηταν, μεταδιδοταν με φωνες ή ίσος κραβιες που ζητούσαν βοήθεια. Μα εγώ ήμουν κλεισμένη στο δικο κου κελί, στην δικη μου κόλαση να βριζω και να καταριεμαι τους δαίμονες μου.

Δεν θα προσπαθησω καν να δικαιολογισω τον εαυτό μου για τα λαθοι μου. Χαμογελουσα όταν τα έβλεπα όλα να γίνονται στάχτες.
Και αν αναρωτηθεί κανεις "Γιατί;" θα του απαντησω "Γιατί έζησα να το κάνω. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη λαθοι. Γιατί ο κόσμος είναι ψεύτικος. Γιατί και εγώ έπρεπε να κάνω κάτι."
Το μεγαλύτερο "Γιατί" όμως είναι "Γιατί φτιαχτικα λάθος. Επειδη δεν ηταν δική μου απόφαση να είμαι ετσι όπως είμαι. Επειδη δεν ειχα δεύτερες ευκαιρίες. Και γιατί δεν προλαβα να ζήσω."
Μα όλα ηταν λάθος εδώ.

[...]

Οταν εφτασα στο πάρκο όλα ηταν ήσυχα. Δεν είναι εδώ. Μερικά παιδια παιζουν με μια μπάλα και οταν εκείνη φτανει στα πόδια μου, απλα την κλωτσαω λίγο προς το μέρος τους και πηγενω στο παγκάκι και αναβω ενα τσιγάρο.