Black

-1

'Waarom doen jullie zo'

'Ik weet niet waar je het over hebt lynn' zegt mijn vader zo onschuldig mogelijk.

'Jullie verbergen iets voor me, jullie allemaal!' zeg ik kwaad en ik kijk iedereen stuk voor stuk aan.

'Rustig kailynn' zegt mijn oudste broer Sam.

'Niets rustig, ik wil weten wat jullie verbergen'

Mijn ouders kijken elkaar even aan, ik kijk ze veelbelovend aan en begin heel ongeduldig te raken. Ik ben trouwens kailynn, ik heb drie oudere broers; Sam (19), Kyan (18) en Sander (18). Kyan en Sander zijn een tweeling. Ik ben net 16 geworden en er gebeuren vreemde dingen met me, in mijn slaap droom ik over wolven en het lijkt zo echt. Raar toch?

'We kunnen het niet vertellen' zegt mijn moeder.

'En waarom dan niet? Ohh.. Jullie zijn zo irritant, weetje. Laat. Ook. Maar' zeg ik geïrriteerd. ik geef ze nog een boze blik en stamp weg, de krakende trap op, naar mijn kamer. Ik duw mijn deur open en smijt hem dicht, ik loop op mijn bed af en spring op de blauwe lakens. En ga met mijn gezicht in het kussen liggen en schreeuw, dat lucht op. Ik zet mijn armen naast het kussen en duw mijn bovenlichaam omhoog, ik draai me om en ga zitten. Ik hoor zacht geklop op de deur en niet veel later komt Kyan binnen.

'Ga weg' zeg ik en kijk strak voor me uit, ik hoor hem zuchten en niet veel later zakt het bed naast me in.

'Ik zei toch ga weg!' Ik kijk hem boos aan.

'Je weet toch dat ik niet naar je luister'

'Wat wil je' vraag ik hem.

'Ik wil niet dat je boos bent' hij pakt mijn hand en wrijft erover.

'Vertel het geheim dan' ik kijk hem zonder emotie aan.

'Dat kan ik niet, nog niet' hij stopt even 'het heeft even tijd nodig, maar binnenkort weet je het'
Dit zeggen ze dus de hele tijd, ik rol met mijn ogen.

'Als je toch niks beters te zeggen hebt kun je gaan' ik sta op en trek Kyan van mijn bed, tenminste dat probeer ik. Hij is namelijk sinds zijn achttiende echt heel sterk geworden, al mijn broers eigenlijk. Ik begreep nooit waarom, nu nog steeds niet. 'Kom op Kyan, rot op!' Zeur ik.

'Nee' zegt hij dwars, 'alleen als je beloofd niet meer te vragen waarom we zo geheimzinnig doen' zegt hij en kijkt me recht aan. Ik wilde mijn mond opentrekken maar doe hem gelijk weer dicht, 'je moet er zelf achter komen, dat moesten wij allemaal' zegt hij en knipoogt naar me, waarna hij opstaat en mijn kamer uit loopt.

"'Je moet er zelf achterkomen'" zeg ik op een lage irritante toon om Kyan na te doen, ik loop naar mijn bureau en trek de stoel naar achteren. Ik ga rustig zitten en klap mijn laptop open, ik klik internet open en ga naar Facebook. Het eerste wat ik zie is een foto van mijn twee beste vrienden die bij de Starbucks zitten, ja vrienden. Ik heb geen vriendinnen, ze vinden me maar raar omdat ik hele lichtgrijze ogen heb. Net ijs. Jongens daarentegen vinden het heel bijzonder en gaan dus graag met me om, ik pak een elastiek van mijn pols en houd hem in mijn mond, ik pak al mijn golvend bruine haren bij elkaar en doe mijn haar in een staart. "Nice :P veel plezier" typ ik onder de foto, ik scrol nog even over de pagina en sluit mijn laptop dan af. Ik loop naar mijn deur en maak hem open.

'We moeten voorzichtig zijn, er zijn steeds meer rogues in dit gebied' hoor ik mijn vader fluisteren. Rogues? Wat zijn dat nou weer?

'Dat is verschrikkelijk, wat moeten we doen?' vraagt mijn moeder angstig.

'De andere Alpha's zeiden dat het beter was als we terug naar Canada gingen' zegt mijn broer Sam.
Alpha's? Waar the fack gaat dit over?

'Wacht eens' hoor ik mijn moeder zeggen, ik hoor voetstappen dichterbij komen en mijn moeder komt door de deur naar de hal. Als ze me ziet verstijft ze.

'Uhh.. Lynn ik um.. Had je niet gehoord'

'Wat zijn rogues? En wat zijn alpha's?' Vraag ik met samengeknepen ogen.

'Um.. Da-' mijn moeder wordt afgekapt door Sam die er intussen ook bij is gekomen.

'Dat zijn codenamen voor criminelen en de leiders van belangrijke gemeenschappen, net zoals pap. Maar dit klinkt iets leuker' zegt Sam zo serieus mogelijk. Ik trek even mijn wenkbrauw op maar knik dan toch, omdat ik geen zin heb in weer een discussie.
Als iedereen in de keuken is begint mijn moeder met het eten en ga ik aan de houten tafel zitten.

'Sam, wat bedoelde je met terug naar Canada, gaan we verhuizen?' Vraag ik hoopvol, ik ben dit oude krot wel zat.

'Weet niet, moet je aan pap vragen' zegt hij zonder me aan te kijken. Ik kijk richting mijn vader die een krant aan het lezen is.

'Hmm.. Watte?' Vraagt hij suf.

'Gaan we naar Canada?'

'Weet ik nog niet zeker, moet ik nog even bespreken. Oké' en hij kijkt me aan, ik kijk terug en knik.
Hij gaat weer verder met zijn krantje en ik pak mijn tekenblok en mijn potloden, ik houdt van tekenen. Vooral van gezichten, niet dat ik goed ben ofzo.
Ik begin wat te krabbelen en staar naar buiten, ik steun met mijn hoofd op mijn hand en kijk naar de blauwe lucht met een aantal wolkjes.

'Lynn? Wat is da-' mijn moeder komt op me aflopen en pakt de tekening onder me uit, ze houd hem dicht voor haar neus en glimlacht erna. Ik kijk haar raar aan, het zijn maar krabbeltjes. Ze draait de tekening naar mijn vader toe en seint dat hij ernaar moet kijken, zijn ogen vergroten en hij begint te glimlachen.

'Het is bijna zover' zegt hij terwijl hij naar de wolf staart die ik zojuist getekend heb.