Black

-27

'Wat wil je?' Vraag ik aan hem terwijl ik mijn linkerwenkbrauw iets omhoog werp, hij gromt naar me en gaat dan in zijn stoel zitten. Ik kijk hem nog steeds geïrriteerd aan als hij begint met zijn zin.

'Ik wilde sorry zeggen, ik verloor de controle over Rain, hij is nog steeds sterker dan ik' zegt hij een tikt met zijn vingers op het bureau. Zuchtend sluit ik mijn ogen en speel de scene in mijn hoofd opnieuw af, wat er gebeurd is kan ik niet zomaar vergeten. Wat als het weer gebeurd?

'Kun je me vergeven?' Zijn stem klinkt onzeker, alsof hij mijn antwoord al weet. Ik open mijn ogen en kijk hem onwillig aan.

'Meen je dat serieus? Dacht het niet, ik vertrouw je niet meer' zeg ik en wiebel met mijn vingers, ik merk ook wel aan mezelf dat ik hem zou willen vergeven, maar ik ga me niet laten kleineren door hem. Ik moet laten zien dat ik hem aan kan, dat ik sterk ben.

Hij zucht en staat op, om met zware passen op me af te komen lopen en een paar centimeter van me af te stoppen, waardoor ik een stap naar achteren zet. Zijn pupillen kleuren langzaam goud en   bukt dan voorover.

'Gaan we "hard to get" spelen?' Grinnikt hij in mijn oor en rillingen van zijn warme adem kruipen rillingen over mijn rug, met een harde duw druk ik hem van me af en draai me om.

'Je doet je best maar' ik snuif en loop op mijn gemakje het kantoor uit, buiten de deur zucht ik en sluit hem achter me. Mijn hart klopt in mijn keel als ik terug denk aan zijn blik.

Gefrustreerd sla ik mijn vuist tegen de muur en maak een gepijnigd gezicht.

'Auwie' zeg ik terwijl ik met mijn hand begin te wapperen, met als doel de pijn weg te slaan en houd mijn hand daarna vast. Dat wordt waarschijnlijk een blauwe plek, ik schud mijn hoofd en loop naar mijn kamer. Op de gang is het stil, het enigste geluid wat je hoort is mijn voetstappen en hel blazen van de wind. Een naar gevoel spoelt zich over me heen als ik weer denk aan Drake, en dat Yara zijn mate is. Ik moet hem terugvinden, ik kan niet blijven wachten tot Aiden een besluit neemt. Dit is tenslotte mijn schuld.

'Ik kom je halen Drake, wacht op me' fluister ik mezelf toe en loop mijn kamer in, een vlaag koude komt me tegemoet als het raam open vliegt en de gordijnen beginnen te wapperen. Ik frons en loop eropaf en kijk naar buiten, in de verte kijken 2 rode ogen me aan, maar even later zijn ze alweer verdwenen. Snel doe ik het raam dicht, dat was waarschijnlijk gewoon mijn verbeelding. Hoop ik althans.

'Wat is er?' De zachte stem van Lôren laat me van het raam wegdraaien en ik glimlach naar haar.

'Oh niets, ik dacht dat ik iets zag' ik wuif naar haar en loop bij het raam weg naar haar toe.

'Zeker?' Ik beantwoord haar vraag met een twijfelachtig knikje en loop met haar naar beneden. De treden van de trap kraken zoals gewoonlijk alsof er olifanten overheen stampen, waar ik me dus echt aan erger. Beneden zit iedereen in de woonkamer naar de tv te gluren, er zijn een paar stoelen van de eetkamer bij gezet door het gebrek aan zitplekken. Lôren gaat naast Saffier  zitten, een klein meisje uit onze pack, de dochter van de kokkin. Saffier kijkt enthousiast op als er iemand naast haar komt zitten en begint meteen in de haren van Lôren te woelen.

Ik glimlach naar het zicht en besluit dan om naar de bibliotheek te gaan, die ik laatst ontdekt had achter een oude deur. De deur zat een beetje verstopt achter een gordijn, wie weet waarom. Op mijn tenen stap ik de woonkamer uit, zodat ze niet merken dat ik weg ga.

Wanneer ik uit de woonkamer ben ren ik op hoog tempo naar de deur en open deze nieuwsgierig, de vorige keer had ik de bibliotheek alleen vanaf de deur gezien en was ik niet verder gelopen. Nu ga ik voetje voor voetje naar binnen en hoest van de muffige geur, in de verte flikkert een stalen kroonluchter met kaarsjes erin. Het lijkt wel alsof deze bibliotheek nooit gebruikt wordt, snel sluit ik de deur achter me en loop op het licht af. Onder de kroonluchter staat een stoel in het midden van het pad, in de stoel zit een jongen van mijn leeftijd te lezen. Ik heb deze jongen nog nooit gezien, wat doet hij hier in zijn eentje?

'Um.. hallo?' Zeg ik zachtjes en loop naar hem toe, nu ik dichter bij hem sta zie ik dat zijn huid spierwit is en dat hij twee verschillend gekleurde ogen heeft, bewonderend kijk ik naar de jongen zijn ogen. Na een tijdje kijkt hij me aan.

'Kun jij.. me zien?'

-

Sorry... alweer, ik was de laatste tijd echt aan het stressen door de drukte, nu kan ik weer ietsje meer gaan schrijven. Hoop ik xD

Ik hoop dat T n leuk hoofdstuk was :)

Doedoeiiii xX