Black

-14: xl

OMG, OMG, OMG😱

*krijgt geen lucht*

De 1k is behaaaalddd, ik ben zo blij. Ik wil iedereen bedanken die dit verhaal leest, ik houd zoveel van jullie :'D ookal ken ik jullie niet, jullie zijn mijn babes.

Vooral mijn allerbeste vriendinnetje OrlandoBloomFan4ever ❤️

En dan nog iets, Black staat op #42 van weerwolf.

*gaat dood*

Weet je wel niet hoe hoog ik dat vind xD
Nou oké, afgelopen met het gezeik. Dan nuuuu *tromgeroffel* een xl hoofdstuk dat ik vanuit mijn inmiddels dode hart geschreven heb, enjoyyy xX

-
P.o.v Kailynn

'We zijn wat?' Vraag ik aan Aiden, hij kijkt me met een grijns aan.

'Mates, beter gezegt zielsverwanten'

'En dat houdt in?' Vraag ik nieuwschierig.

'Nou, we zijn gekoppeld door de Maangodin, dus jij bent nu mijn vriendin.' Zegt hij streng.

Ik begin te lachen, dit is allemaal een grap toch, ik kijk om me heen of ik geen verborgen camera's zie.

'Dit is een grap toch? Dat wolven en vampieren gedoe?' vraag ik nog half lachend, maar die verdwijnt al snel als Aiden me heel serieus aanstaart. Ongelovig zak ik terug op mijn bed en kijk om me heen, lig ik in het ziekenhuis? Dus het is echt gebeurt, dus dat betekent dat.. ik een wolf ben, m-maar hoe!

'Dit meen je niet..'zeg ik langzaam en realiseer me dat mijn ouders daarom al die tijd zo raar deden, wat Enya al had verteld in mijn, dus blijkbaar echte, droom. Knarsend bijt ik op mijn tanden en knijp mijn ogen dicht. Het is een droom Kailynn, rustig ademen, je wordt zo wakker en dan is er niks gebeurt. Langzaam verdwijnt alle zuurstof uit het kleine ziekenhuiskamertje en begin ik te hyperventileren, diep van binnen weet ik dat het waar is. Maar dat kan niet, het mag niet.

Een zachte hand wordt op mijn hoofd gelegd en kort daarna wordt ik in een knuffel getrokken door Aiden.

'Raak me niet aan' schreeuw ik woedend naar hem, dat hij mijn zogenaamde "mate" is, betekent niet dat hij me zomaar aan mag raken zonder mijn toestemming. Ik begin woest om me heen te stompen en raak hem een paar keer, maar hij beweegt geen haar.

Geïrriteerd slaak ik een zucht en adem weer rustig in en uit, als ik weer wat rustiger ben laat Aiden me langzaam los. Als ik in zijn ogen kijk schrik ik, ze zijn pikzwart.

'Aiden?' Vraag ik bezorgt en leg mijn hand op zijn wang, geen idee waarom ik het doe, maar iets in me zegt dat het goed is.

Hij ademt diep in door zijn neus en hij grijpt mijn pols stevig vast, met gepijnigd gezicht bekijk ik zijn gezicht, het staat vol woede en afschuw.

'Au, A-Aiden je doet me pijn' piep ik, hij grijpt me nu nog steviger vast en zacht begin ik te snikken. Dalijk breekt hij mijn pols nog, bang probeer ik mijn pols los te trekken, zonder succes. Ik sluit mijn ogen en hoop dat de pijn snel weg gaat.

De deur zwaait open en een aantal mensen komen binnen lopen, waaronder mijn ouders, Kyan en Yara. Opgelucht begin ik nu echt hard te huilen en mijn vader en Kyan trekken Aiden bij me weg, waarna mijn pols slap naar beneden valt. Mijn moeder is weggelopen om waarschijnlijk een arts te halen en Yara stormt bezorgt op me af.