Black

-5

Nadat ik aan enya vroeg of ze me het kon uitleggen, negeerden ze me compleet. Niemand wil me helpen, ik sta er echt compleet alleen voor. Ik word er echt moe van, dat is al de 100ste keer dat ik dat gezegt heb, maar ja het is wel zo. Op dit moment ben ik buiten, ik zit op de stoep, wachtend op een teken dat ik verlost kon worden uit mijn lijden. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen om mijn benen heen, ik kijk strak vooruit. Naar het bos, vroeger speelde ik daar altijd, ik voelde me veilig daar. Nu vind ik het eerder griezelig, de bomen zijn donker en er komt nooit een dier. Ik vraag me af wat er verandert is, ik kijk nog een keer goed en leg mijn hoofd schuin op mijn knieën. Ik zie mist, donkere plekken, ogen, dode bladeren. Voordat ik besefte wat ik zojuist had gezien sta ik snel op, paniekerig kijk ik terug naar de plek waar ik een paar gouden ogen zag. Ik speur langs de bomen en vindt de plek waar de ogen waren, maar ze zijn weg. Verdwenen, uit het niets. Ik kreeg rillingen door mijn hele lichaam, mijn benen gingen op automatische piloot en begon te rennen. Ik bleef constant om me heen kijken, die ogen waren echt, ik weet het 100% zeker. Ik rende zo hard ik kon om de hoek van mijn huis, ik schaafde mijn vingers aan de muur en ik trok mijn vingers snel terug. Het brandde enorm en bij één vinger stroomde er een druppel bloed naar beneden, ik hield halt voor onze voordeur en drukte de bel hard in. Ik keek nog steeds om me heen.

Mijn gezicht werd spierwit en ik voelde mijn hart in mijn oren kloppen, 13 meter verderop stond een grijs beest, met de gele ogen. Door de schaduwen zag ik niet precies wat voor dier het was, maar ik wist wel dat hij me wilde opeten. Ik draaide een kwartslag en probeerde de bel te vermoorden, waarom deed er niemand open?! Ik keek nog eens naar het beest en zag nu de omtrek van een wolf, even stokte mijn adem van bewondering, die daarna omsloeg in angst. Ik drukte nog een keer hard op de bel, maar doordat de wolf begon te lopen zette ik rustig stapjes achteruit. Stap, stap, stap, sta..

Met een ruk bleef ik stilstaan, paniekerig begon ik om me heen te fladderen. Een muur had mijn pas tegengehouden, ik vervloekte mezelf door tegen een muur aan te lopen als een wolf je wilt opeten. Hij kwam steeds dichterbij en ik sloot mijn ogen, was dit het einde?

Tot mijn opluchting hoorde ik het klikje van de deur en ik sperde mijn ogen, ik zag dat de wolf omkeek. Sander kwam rustig het huis uitlopen maar verstarde toen hij mij zag, zijn tas viel op de grond en hij kwam op me afrennen. Ik keek hem hoopvol aan en even zag ik twijfel in zijn ogen.

'Lynn, niet bewegen' zei Sander, ik sloot mijn ogen van opluchting en langzaam werd alles zwart.

-

Dit is zo lang geleden😂
Sowwy sowwy.