Ben sevmiştim hemde güvenmeye başlamıştım.Ama söyleyemiyordum.Çekiniyordum.Gizlice onu sevrediyordum.Kafasını bana doğru çevirince hemen başımı öne eğiyordum.Bana "bu konuşma işini halletmemiz lazım " dedi.Ben şaşırdım ve ne demek istediğini anlayamadım."Nasıl ? Anlayamadım" dedim.Bana hiç konuşamıyoruz seninle " dedi.Çünkü benim telefonum yoktu.Okuldan gelince babam evde olmazsa en fazla 1-2 saat konuşabiliyorduk.Babam olduğu zaman ise hiç konuşamıyorduk.Haklıydı.Konuşmak istiyordu.Ama benim imkanlarımda ortadaydı.Çok üzülmüştüm Konuşmak istemediğini söyleyecekti.O an içimden ağlamak geldi.Ama olmazdı.Yapamazdım.Güçlü bir kızdım.Ağlayamazdım.Tutmalıydım kendimi.Sonra devam etti."Ben seninle konuşmak istiyorum.Şimdi ben sana telefon bulacağım.Sen gizlice eve sokacaksın.Bundan sonra seninle konuşacağız" dedi."Oha" dedim içimden benimle konuşmak istiyordu.Kıpkırmızı oldum."Gerek yok " diyip konuyu değiştirdim."Saat kaç oldu ? dedim.Bana "12'yi çeyrek geçiyor.Senin ne kadar vaktin var ? " dedi."Buçukta gitmem lazım" dedim.Bana "ama çook az oldu " dedi.Sonrada "tabii benim eşşekliğim.Geç geldim, özür dilerim" dedi.Geçte olsa olsa gelmişti dünyalar benim olmuştu.Ama bundan haberi bile yoktu."Önemli değil " dedim.Bana dönüp "bir daha ki buluşmamızda bekletirsem ağzıma sıçarsın artık" dedi ve gülümsedi.O an dünyalar benim oldu.Bu deme oluyodu ki bir daha benimle buluşmak istiyordu.Belki de o da birşeyler hissediyordu.Kendi kendime kızdım."Kendimi kaptırmak yok.Belki de benimle sadece zaman geçsin diye konuşuyordur." dedim içimden...
