Ufaktı.Ama baya derin kesilmişti.Durmadan kanıyordu tıpkı kalbim gibi.Ama canımı kalbim kadar yakamıyordu.Kalbimin ağrısı daha ağır basıyordu.Annem elimi gördü.Sordu "noldu eline" diye."Kesildi yıkarken anne " dedim.Hemen hastaneye gittik.Dikiş attılar.Artık kendimi toparlamam gerekiyordu.Yoksa sonum hiç ama hiç iyiye gitmiyordi.Okullar açıldı.İlk hafta gidemedim elimden dolayı.15 gün dikişlerin kalması gerekiyordu ve sağ elimdi.2.hafta başladım okula gitmeye.Kendimi derslerime vermeye karar verdim.Benim için en sağlıklısı buydu.En azından faydası dokunurdu.Hem kafamda meşgul olurdu.Kendimi derslerime verdim.Sınıfı geçmem gerekiyordu.İlk dönem notlarım çok düşüktü.Bu dönemde geçemezsem kalırdım.İmam hatip olduğu için dersleri de çok ağırdı.Ne yapıp ne edip sınıfı geçmeliydim.Bunun için çalışıyordum.Kafamı da toparlamıştım.Önceki gibi değildim.Lakin yaram halen kanıyordu.Kalbim halen sızlıyordu.Kalbimin kırıkları yüreğime batıyordu, yüreğimi paramparça ediyordu.Nereye kadar sürecekti bu acı ? Unutabilecek miydim ? Yoksa hep böyle acı mı çekecektim ? Kimse bilmiyordu içimi.Kimse bilmiyordu canımdan can gidiyordu.
Arkadaşı Murat mesaj atıyordu.Dertleşiyorduk.Anlatıp duruyordum.Bi ona derdimi anlatıyordum.Fakat bu acımı bu kalbimdeki sızıyı ona dahi anlatmıyordum.Hiç kimse bilmiyordu işte.Umrumda bile degil, hiç sevmedim sanıyorlardı.Öyle böyle günler geçiyordu.Şubat ayındaydık.O gün sevgililer günüydü.Sokakta her yerde el ele sevgililer.Biz, biz bile olamamıştık.Böyle olamamıştık.Güzel anılarımız olmamıştı.Çok kısa sürede sevmiştim.Hani derler ya aşk hiç beklemediğin anda hiç ummadığın anda çıkar, gelir sana diye.Gerçekten de öyleymiş.Hiç beklemediğim anda çıkageldi.Canımdan canımı kopardı, kalbimi paramparça etti, kalbimde derin süreklik kanayan sızlayan bir yara bıraktı.Şimdi ise yok.Oysa ne kadar çok isterdim bir kez olsun ona sarılmış olmayı...
