Mart ayındaydık.Eve yeni gelmiştim.Kafa dağıtmak için faceye girdim.Arkadaşı murattan mesaj vardı."Ben uğur engelimi ne zaman kaldırmayı düşünüyorsun." diye.Halen aklındaydım.Belki de seviyordur. Yok yok seviyor olsa bunu yapmazdı.Direk engeli kaldırdım."Benim için bi önemi olmayan insanları engellemem ben.Engelin zaten yok" yazdım.Daha sonra "Ben murat uğur gitti" diye mesaj geldi."Tamam" dedim.Aslında bir nevi mutlu da olmuştum.Aklına gelmiştim en azından.O akşam "Kemal Dündar" diye birisi mesaj attı.Mesaja baktığımda "Eda ben uğur engelimi kaldır artık lütfen" yazmıştı.Bende "Benim için bir önemi olmayan insanları engellemem çok saçma engelli değilsin " dedim.Bana "Neden böyle konuşuyorsun ? " dedi."Nasıl konuşmamı beklliyosun ? " dedim.Bana "Aklında kötü birisi olarak kalmak istemem" dedi.Bende "Aklımda nasıl birisi olarak kalman gerekiyorsa öyle kaldın" dedim.Sanki hiç sevmiyormuşum gibi konuşuyordum.Ah bir bilse o an kalbim nasıl sızlıyordu.Ama ağlamıyordum.Bu sefer ağlamıyordum.Alışmıştım.Gözyaşlarıma sahip çıkmayı öğrenmiştim.Ertesi gün "Nasılsın? " " Napıyorsun" gibisinden kısa bir konuşma geçti.Bana "Ya Eda vallahi ayrılacaktım Dilara' dan " dedi.Cevap vermedim.Çünkü denecek o kadar çok şey vardı ki. "Güvenmiştim ben " dedim. "Özür dilerim Eda " dedi.Daha da mesaj atmadım...
