Minibüsün kalktığı yere geldik tekrardan.Minibüse bindik.Arkada tek koltuk boştu, ben oturdum.O da yanımda ayakta durdu.O bana bakıyordu.Bende arada bakıyordum.Göz göze geliyorduk.Hemen kafamı çevirip camdan bakıyordum.Utanıyordum çünkü.Bileğimde bileklik vardı iki tane.Biri siyah biri sarı lacivertliydi.Sarı lacivertli bilekliğime dokunup "fenerli misin ? " diye sordu."Evet sen" dedim."Bende" diyip göz kırptı bana.Yine kalbim küt küt atmaya başladı.Biraz daha devam ederse yerinden çıkacaktı."Allah ım sen yardım et" dedim içimden.Sonra ona dönüp "Bileklik takar mısın ? " diye sordum."Evet.Niye sordun ? " dedi.Siyah bilekliği çıkarıp ona verdim."Al tak bunu" dedim.O da bana baktı.Gülümsedi.İlk o zaman uzun süre göz göze geldik.Sonra telefonunu eline aldı.Mesaj yazmaya çalışıyordu.Ama ayakta olduğu için bir türlü yazamıyordu.Benimse içim içimi yiyordu "acaba kiminle konuşuyor" diye.Bana uzattı telefonunu.Şaşırdım." Napayım ben bunu" anlamında kafamı salladım ve baktım."ben yazamıyorumda.Kanka minibüsteyim geliyorum traş etmeye , yazar mısın ? " dedi.Aldım telefonu, yazdım.Yolladım.Arkadaşının adı Emre idi.Yani erkekti.Başka bişey istesem olurdu heralde o an.Çakmak köprüsüne geldi minibüs.İnecektim.İnerken arkamdan "görüşürüz" diye bağırdı.Yüzümü bir tebessüm kapladı Mp3 takıp eve doğru yürümeye koyuldum.7 aralık benim hayatımın en güzel günüydü.Tabi o zaman öyle sanıyordum.İlerde daha güzel günler olacağını nasıl bilebilirdim kiiii....
