benden uzakta olması bir anlam ifade etmiyordu. gülüşümle sarılabiliyordum ona,buna izin veriyordu. benimle uyuyup,benimle uyanıyordu. tamam kabul,bedenlerimiz yan yana değildi. fakat sesi? gülüşü? bunlar yetebiliyordu. sarılamıyordum evet, kokusunu doyasıya yaşayamıyordum da. fakat bu sevmek denilen kalıba sabır kelimesini sığdırmam gerekiyordu. daha fazla özlem,daha fazla dayanma hissini barındırmalıydı. sonunda kavuşmayı ümit ediyorsanız,mesafeleri yenmelisiniz. ve bunun içinde bir insanın gülüşüne sarılmayı öğrenin.
