O gece çok ağladı kadın, Sonra geçti bir aynanın karşısına önce gözlerine baktı, sonra saçlarına, Dudaklarında o bir milat gibi olan gülümşeyişinden eser yoktu, Ve o gün anladı ki, Hiç bir aynada değildi onun güzelliği, Yalnızca o adamın gözlerinde saklıydı, Çünkü o adamın gözlerindeydi Göğün mavisi, Yeryüzünden binlerce cümbüşü ahenk, Gülüşündeki rengarenk yağmurlar bundandı, Aynalardaki güzelliğe ihtiyacı yoktu kadının, Ama arada hep mesafeler vardı. Kadın adamın ruhunu, kalbini hep yanı başında hissederken, Adam aslında hiç yoktu.Kadın üzüntüsünü belli edemeyecek kadar güzel, Güzelliğiyle aynalara saklanamayacak kadar şiirdi. Neresinden bakılırsa bakılsın mavi'ydi. Kadın, adamın yokluğunu sürekli yazdı, Yoksa baş edemezdi bu acıyla, Sevmenin tarif edilmez çirkinliği diyordu mesafelere, Uzaktı adam, Gözle görülebilecek, Ama ruhla bedenle hissedilemeyecek kadar uzak, Ellerini uzatsa tutacaktı kadın adamın ellerini, Gözlerini kaldırsa kirpikleri değecek kadar uzaktı, Sesine sarılacak kadar, Ama bir o kadar da mesafeler vardı, Kadın adamın gözlerindeki güzelliğini bir daha göremeyeceği kadar bir uzaklık, Sevilmemenin karşı konulmaz tutsaklığı kadar bir uzaklık, Papatya fallarında çıksa ne olur, Sevilmedikten sonra. O gün bugündür, O kadın hiç bir aynada güzel değil, O adamın gözleriyse hala uzakta.
