En Değerlim

3. Kaldıramıyorum

Hemen servise binip eve gittim.Evin kapısına geldiğimde çantamdan yedek anahtarımı çıkarıp,kapıyı açtım.

Ev her zamanki hali gibiydi.Toplu.

Çantamı yere koydum ve ayakkabımı çıkarıp içeri girdim.

Annemlerin odasına gittim.Dolabı açtım.İkisininde kokusu geldi burnuma.Daha fazla ağlamaya başladım.Kıyafetlere bakarken gözüme çok eski olan bir defter çarptı.Defterli elime alıp okumaya başladım.

29 Haziran 1999

Bugün çok mutluyum.Bugün Cem ile birlikte evlat edinmeye gideceğiz.

Son sayfaya geldim.

16 Kasım 2015

Derin'e artık söylememiz lazım.Gerçek ailesi her gün arıyor ve onumla görüşmek istediklerini söylüyorlar.Bunu Derin'e söylersek bizi asla affetmeyebilir.O yüzden bugün onun en sevdiği cafeye gideceğiz.O şuan okulda ve bizde onu almaya gidiyoruz.Umarım bize kızmaz.

Kitabı aldığım yere geri koydum.

Demek beni almak için okula gelirken kaza yapmışlardı.Bunlaeı düşünürken annemle babamın yatağında uyuyakalmışım.

O sırada zil çaldı ve bende uyandım.

Kapıya doğru ilerledim.Göz yaşlarımıda silmeye gerek duymadım.

İlk apartmanın kapısını açtım kapının solunda duran tuşa basarak.

Sonra asansör bizim katta durdu ve içinden yaklaşık 30 yaşlarında ama 20 yaşlarında gibi gözüken bir kadın çıktı ve yanında da iki tane yaklaşık 1.90 boyunda gibi gözüken iki adam.Büyük ihtimalle korumasıydılar.Takım elbiseli adam önce davrandı ve içeri baktı.Sonra kadına bakıp kafasını salladı.Kadında bana doğru yürümeye başladı.

"Derin..çok büyümüşsün ve çok güzel olmuşsun"

Bu kadını daha önce görmedim.

"Bizi içeri davet etmeyecek misin?"

Kapıdan çekildim ve onlarda içeri geçtiler.Salona gittiğimizde kadın konuşmaya başladı.

"Bunu normalde annen ve babanın sana söylemesi gerekiyodu ve biz onlara bunu her gün söyledik,her gün seninle konuşmak için geldik ama bizi geri gönderdiler ve aramalarımıza cevap bile vermediler.Onlarda senin vereceğin tepkiden korktukları için sana söylemediler"dedi ve çantasından bir fotoğraf çıkardı.

Bir aile fotoğrafı vardı.Fotoğrafta yanımda oturan kadın vardı.Fotoğrafın tarihine baktım.29 Haziran 1999.Kadının kucağında bi kız bebek ve yanındaki adamın kucağında bir erkek bebek vardı.Fotoğraf yarısından yırtılmıştı.

Kadın çantasından yırtık bir fotoğraf daha çıkardı.Elimde olan fotoğrafın devamıydı.İkisini yan yana tuttum.Annem ve babam vardı.

Bu kadın annem ve babamı tanıyor muydu?

"Annem ve babamı tanıyor muydunuz?"

"Onlar senin gerçek annen ve baban değildi tatlım"

Bu kadın nasıl bu kadar şey biliyordu diye düşünürken kadının telefonu çalmaya başladı.

"Efendim oğlum?"

"Evet evet kardeşinin evindeyiz"

"Sanmıyorum"

"Evet"

"Görüşürüz canım öptüm"

Kadın telefonunu çantasına koydu.

"Kardeşinin evindeyiz derken?"

Kadın çantasından bir belge çıkardı.Kadının çantasında olmayan şey yok.

Evlatlık Belgesi 29 Haziran 1999

Derin Aras

Altta yazılar vardı ama okumaya gerek duymadan belgeyi kadına geri verdim.

"Benden ne istiyorsunuz?"
"Kızım bizimle yaşamanı istiyoruz"

Umarım bu bölümü beğenmişsinizdir.Bundan sonra daha uzun bölümlerle geleceğim.