Warrior Cats Klimopkits Profetie ✔

Hoofdstuk. 4

Klimopkit stopte maar met lopen, als hij bij de vierboom aankwam. Hij hijgde, een normale kitten mocht het kamp niet uit, toch hij kende zijn weg door heel het territorium. Als kleine kitten had hij vaak het kamp uitgegaan, al mocht het niet. Hij wist niet wat hij nu moest doen, een stevige wind streek zijn haren in de verkeerde richting, hij gromde. Hij was moe zijn ogen vielen bijna toe. Hij strompelde naar een braamstruik, legde zich daaronder, sloot zijn ogen en viel in een diepe slaap. Ditmaal zonder droom, hij werd wakker door het zwakke zonlicht dat door de takken scheen. Hij kroop onder de braamstruik vandaan maar schoot meteen weer. Een donderclan patrouille was de grens met de windclan aan het controleren. Niemand mocht hem zien! Stil ging hij wat verder naar achter tot zijn achterwerk de naalden voelde "igit!" riep hij uit, dan verstijfde hij. Waarschijnlijk had hij hem nu verraden. Een bruin gestalte stond aan de ingang van de braamstruiken. "Klimopkit? Klimopkit, waar ben je? Kom meteen hier!" klimopkit taste de grond onder hem aan. En toen... Zakte zijn poot weg, in een diep hol, hijgend zakte ook hij weg. Opgelucht in het hol te zitten, volgde hij zo vlug mogelijk de ondergrondse gang, het was van een konijn, een krijger zou er niet eens in kunnen, het hol zal zeker wel ergens anders uitkomen. In de verte zag hij een zwak licht. De uitgang! Hij liep sneller en sneller tot hij aan de uitgang kwam. Hij keek achterom. Hij was in het windclan gebied uitgekomen, in de verte zag hij de grens met de donderclan, ook de patrouille zag hij nog staan. Vlug maakte hij hem uit de klauwen. Niemand mocht hem zien, ook al werd hij daardoor verscheurd. Waarom moest hij weg? Hij dacht aan klauwkit, die mooie grijze kattin die hij misschien nooit meer zou zien, ze was twee manen jonger als hij. Hij strompelde verder en zag voor hem grote massieve heuvels, die stonden juist buiten het woud. Ze noemden het 'bergen'.

Als hij aan de grens kwam met het woud en de vreemde wereld, zakte hij in elkaar. Hij was moe treurig en... Hij miste de kraamkamer. Met een krop in zijn keel haalde hij zich overeind, stapte het woud uit en keek om, naar het woud. Nu was hij echt alles wat hij lief had kwijt. Hij stond aan een helling van zo een berg. Gisteren was hij nog in de kraamkamer, nu was hij hier, in de bergen, in de wind. Zonder zijn clan, zonder zijn moeder en zonder klauwkit... Nu was hij eenzaam, en hij wist niet wat er hem te wachten stond, of hij ooit zijn clan zou weerzien en of hij ooit eigen jongen zou hebben...