Warrior Cats Klimopkits Profetie ✔

hoofdstuk. 1

De zwakke avondschemering viel over het woud, de halve maan was het enige dat nog wat licht gaf. Het woud sliep. In de kraamkamer van de donderclan zat klimopkit, hij kon de slaap niet vatten, hij piekerde, over de toekomst, en af en toe wierp hij een blik op de slapende klauwkit, haar zilver-grijze vacht weerspiegelde het maanlicht, ze huiverde, ze had het koud. Klimopkit drukte zijn roste lichaam tegen haar aan, ze begon zachtjes te snorren en ze opende haar ogen. "Hallo daar" snorde ze. "Hallo" murmelde klimopkit, de moeder van klauwkit keek beiden streng aan en zei dan "het is avond, jullie moeten echt slapen." klauwkit streek zachtjes met haar staart over zijn gezicht "slaap zacht, klimopkit" murmelde ze liefdevol, en liet zich naast haar moeder zakken.

Nog steeds kon klimopkit geen slaap vatten, misschien zou hij dat wel zijn als hij een wandelingetje ging maken. Hij wist dat het niet mocht, kittens mochten het kamp niet verlaten. Toch stapte hij de kraamkamer uit, en stond aan de ingang van het kamp. Met grote ogen bekeek hij het woud, het was groot en het mooiste wat hij hem wensen kon. Hij wist ook niet hoe de windclan in zo een moerassig gebied wonen kon en de rivierclan.. In het water! Hoe konden katten daar nu leven? Om dan maar te zwijgen van de schaduwclan die tussen de ratten leefden. Hij sprong het kamp uit en ging naar de grote eik, waar de vorige dag Braampels was afgevallen en naar de medicijnkat gedragen werd, hij had een gebroken poot. Klimopkit negeerde de boom en ging naar de maanpoel, waar de medicijnkatten met hun voorvaderen, de sterrenclan spraken. Hij legde hem neer, stak zijn neus in het water en werd meteen in een diepe slaap gezogen. Hij wist dat hij het recht niet had, bij dit heilige meer te liggen, en zeker niet als kitten. Maar iets... Iets riep hem.

Hij bevond zich in een groot woud weer, prooi liep voor zijn voeten, en een kat stapte naar hem. Het lichaam van de kat was groot en machtig, maar zijn ogen zagen er dof uit. De kat is dood en is nu bij de sterrenclan, dacht klimopkit. De kat zijn machtige stem galmde door het woud. "Jouw toekomst is niet de toekomst van een gewone krijger, je zal alles wat je lief hebt moeten opgeven voor je clan en ons te redden. Je zal veel moed moeten tonen, je bent niet maar een kitten, jij hebt de toekomst van iedereen in jouw klauwen!" schrik omhelsde klimopkit, voor het eerst in zijn korte leven. De kat vervaagde.

Klimopkit sloeg zijn ogen open, pijn vormde zich rond zijn kleine pootjes, hij had op een steen gelegen. Hij stond op, en kon niet wachten in het kamp te zijn, hij was bang, zijn ogen lagen diep in hun kassen. Hij passeerde een windclan patrouille die hem spottend toe riepen "laat de donderclan zijn kitten zo uit het woud lopen? Ach jah de donderclan heeft zich nooit aan de krijgscode gehouden!" klimopkit negeerde het geroep en rende sneller als hij ooit gerend had 'Jouw toekomst is niet de toekomst van een gewone krijger, je zal alles wat je lief hebt moeten opgeven voor je clan en ons te redden. Je zal veel moed moeten tonen, je bent niet maar een kitten, jij hebt de toekomst van iedereen in jouw klauwen!' die zin bleef in z'n hoofd rond muizen. Hij rende het kamp in, helemaal door elkaar, zou hij het vertellen? En aan wie? Zijn zus kon hij helemaal al niet vertrouwen. Hij besloot niets te doen, doen alsof hij een gewone kitten was... Hij liep naar de kraamkamer, niemand had hem het kamp zien inrennen, hij legde zich naast zijn zus zij gromelde even, sliep dan toch door. Hij sloot zijn ogen, en viel in slaap.