Warrior Cats Klimopkits Profetie ✔

Hoofdstuk. 11

Charley stond als aan de grond genageld. Klimopkit keek naar de grond "Maar laat me nu even" bromde hij en hij liep langs het kattenluikje naar buiten Domkop die ik ben, dit is allemaal mijn schuld, en ik slaap gewoon in een tweebeennest, hoe kon ik mijn clan zo ontrouw gebleven zijn! "Charley, ik wil vertrekken. Ik voor niet in een tweebeennest." murmelde hij "En ik ga alleen, Ik kan goed op mezelf passen" voegde hij eraan toe "Maar..." Begon Charley "Blijf nog een nacht dan, dat ik je morgen nog eens kan zien" fluisterde de oude kater "Goed, het word avond, maar ik slaap buiten!" riep Klimopkit. "Ik ook." zei Charley die zijn zijn lichaam tegen Klimopkit aandrukte. "Het spijt me zo, Klimopkit..." fluisterde hij.

Samen, met zijn vriend lag hij, in het bos rechtover Charley's huis, klimopkit kon niet slapen, hij piekerde de hele tijd over Klauwkit, eens had hij haar zo lief, was dat nu allemaal voorbij? Met die gedachte viel hij dan uiteindelijk in slaap

"Aah, ben je hier alweer?" vroeg een vaag bekende stem, in een ruk draaide Klimopkit zich om, hij werd aan de grond genageld "Coby!" krijste hij, en sprong naar achter. Vol schrik wou hij vluchten, toch een poot hield hem tegen "Je leeft nog?" vroeg Coby, met rustige stem. Nu moest Klimopkit zich wel moedig voordoen. "Ja, ik leef nog, en jij zal daar geen einde aan kunnen maken." bromde hij, en draaide zich om. Plots stond er een ander gedaante voor klimopkit. Haar vacht was grijs, en haar ogen donkerblauw, waar woede instond, haar geur was zoet. "Klauwkit!" riep Klimopkit uit. Maar de poes reageerde niet "ga weg Coby, hem kan je toch niet winnen!" gilde ze, en ze ontblote haar klauwen. "Weg!" siste ze. Coby keek haar woedend aan "Jouw krijg ik nog wel!" kaatste hij terug, en hij sprong weg... "Jij ook weg hier... Volg me" ze wenkte klimopkit aan met haar staart. Klimopkit volgde haar, een klauw boorde door zijn hart ik hou nog altijd van jou, klauwkit... Als ze aangekomen waren, draaide klauwkit zich om "ik mis je, ik mis je zo klimopkit, ik kon niet meer leven zonder jou, maar jij hoort hier nog niet, jij hoort nog te leven..." mumelde ze, en ze vervaagde. "Klauwkit..." maar ze was al weg.

"Klimopkit, wakker worden, het is tijd je reis voort te zetten!" klimopkit schrok wakker van Charley's stem. "Dank je..." murmelde hij. Charley stapte naar klimopkit toe "zeker dat je me niet mee wil?" vroeg hij "ik wil niet dat je alleen bent." voegde hij eraan toe. "Nee, bedankt Charley, maar ik ben niet alleen." op dat moment hoorde hij diep in hem het gesnor van Klauwkit. "Dan kan ik je nog een iets wensen, goede reis klimopkit, en als je hier nog eens passeert, spring dan eens binnen he..." murmelde Charley, en raakte met zijn neus klimopkits oor aan. "Tot ziens" fluisterde klimopkit als afscheid.