Volleyball Game

Πρόλογος

Όταν ήμουν μικρή όλα τα κορίτσια έλεγαν ότι όταν μεγαλώσουν ήθελαν να γίνουν δασκάλες, γιατροί, δικηγόροι και πάει λέγοντας, εγώ όμως έκανα την διαφορά... Πάντα έλεγα ότι ήθελα να γίνω βολεϊμπολίστρια και ότι θα έπαιζα σε μια μεγάλη ομάδα.

Λοιπόν τώρα είμαι περήφανη για τον εαυτό μου διότι τα κατάφερα, αυτή τη στιγμή παίζω σε μια από τις καλύτερες τοπικές ομάδες την Θεσσαλονίκης, τον Άρη, όπου μέσα από αυτή την ομάδα κάποια μέρα θα εκπληρώσω το όνειρο μου να παίξω στην Εθνική της χώρας μας.

Το όνομα μου; Κατερίνα Χαλκιά, κάστανα μαλλιά και ματιά, σε ύψος 1.75 και βάρος... Σιγά μην σας πω. Είμαι 19 χρονών και μένω στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη, έχω μια αδερφή κατά 2 χρόνια μικρότερη,την Αλίκη,και ευτυχώς δεν μοιάζουμε καθόλου.... Άσχετα που όλοι βρίσκουν όλο και κάτι κοινό πάνω μας. Παρόλο που στο σπίτι κάποιες φορές.... Οκ, Οκ, παρόλο που συνέχεια μαλώνουμε, καταβαθος αγαπιόμαστε και πάντα στηρίζουμε η μια την αλλη. Η Αλίκη εκτός από αδελφή, κολλητή μου και συγκάτοικος μου είναι και συμπαικτρια μου, εγώ πασαδορος και αυτή Libero. Απλά φανταστείτε τι καυγάδες πέφτουνε όταν δεν μου βγάζει καλά την μπάλα και εγώ πρέπει να τρέξω σαν το παρδαλό κατσίκι για να προλάβω την μπάλα για να πασάρω. Ο coach μας, Δημήτρης, λέει πως είμαστε οι μόνες παικτριες που με τις φωνές και τους καυγάδες εμψυχωνουμε η μια την άλλη και παίζουμε καλύτερα.... Να και κάτι καλό που βγαίνει από αυτό.

•••

Αλίκη. "Κατερινααααα δώσε μου πίσω την μπλούζα της προπόνησης τώρα! " τσίριξε η Αλίκη από το διπλανό δωμάτιο. Πάλι καλά που έχουμε χωριστά δωμάτια, Ο 3ος παγκόσμιος θα γινότανε αν μοιραζόμασταν και αυτό.

Επίσης... Κάτι για καυγάδες δεν λέγαμε;

Κατερίνα." μηπως εννοείς την δική μου μπλούζα; Αυτή σου είναι φόρεμα! " φωνάζω.... Οκ όχι ακριβώς φόρεμα, με την Αλίκη δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ύψους.... Μόνο 10 πόντους... Ναι αυτό ήταν καθαρή ειρωνεία...

Α. "δεν μου είναι φόρεμα! " παραπονιέται και προσπαθεί να βρει το δίκιο της

Κ. "εμπρός λοιπόν... Φόρεσε την! " την προκαλώ και εκείνη διστακτικά αλλάζει και βάζει την μπλούζα μου.... Σηκώνω το φρύδι μου και την κοιτάω σε φάση "στα'λεγα"

Α. "συγνώμη.. " κατεβάζει το κεφάλι και εγώ μένω άφωνη.... Συγνώμη έχει να μου ζητήσει από... Ούτε καν που θυμάμαι..

Κ. "δεν πειράζει... Κράτα την... Έχω αρκετές" της χαμογελάω και εκείνη με αγκαλιάζει. Δεν πιστεύω ότι της έδωσα την αγαπημένη μου μπλούζα... Ναι που είναι το περίεργο; Εμένα το αγαπημένο μου πράγμα ειναι μια μπλούζα προπόνησης...