Volleyball Game

Κεφάλαιο 19

Ήταν ενα βράδυ του 2006, δεν είχε περάσει αρκετή ώρα που γύρισα από την προπόνηση, οι γονείς μου μαζί με τα αδέρφια μου κάθονταν μπροστά και το γλενταγαν, ο Πέτρος πέρασε ιατρική στην Αθήνα,ηταν το όνειρο του. Εγω καθόμουν πίσω, άραζα σε μια ξαπλώστρα και το μπλέ της πισίνας σε συνδυασμό με τα άστρα και το ολόγιομο φεγγάρι με έκανε να χαλαρώσω από την κούραση εκείνης της ημέρας. Ήμουν μόλις 13 και όμως είχα φουλ πρόγραμμα, θυμάμαι εκείνη την περίοδο έκανα διπλές προπονήσεις, μια με την εθνική παγκορασιδων και μια με την ομάδα. Η μαμά μου ήθελε να μου σταματήσει το βόλεϊ γιατί έβλεπε πόσο πολύ κουραζόμουν, αλλά ο πατέρας μου ως πρώην αθλητής και ο  Πέτρος την εμπόδισαν, της έλεγαν ότι ήταν λογικό που ήθελα να έχω τόσο γεμάτο  πρόγραμμα γιατί ήμουν ακόμα μικρή και είχα πολύ ενέργεια μέσα μου. Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά άκουσα έναν δυνατό πυροβολισμό, ήταν  από την μπροστινή αυλή. Πετάχτηκα και έτρεξα αμέσως να δω τι γίνεται. Εκεί είδα την 10χρονη Αλίκη χωμένη στην αγκαλιά της μητριάς μου, τον μπαμπά μου και.... Το άψυχο σώμα του αδερφού μου.

Κ. "ΠΕΤΡΟΟΟΟΟΟΟ" ήταν η τελευταία φορά που αγκάλιασα τον μεγαλύτερο μου αδερφό, ήταν η τελευταία φορά που του μίλησα.Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και είμαι πάλι εδώ, σε μια ξαπλώστρα να κοιτάω τα άστρα και χαλαρώνω μετά από μια κουραστική έως και ξεθεωτική, θα έλεγα, προπόνηση. Τα παιδιά είναι μπροστά και τρώνε πίτσα, εγώ δεν πεινάω και έτσι τους είπα ότι και καλά θα πήγαινα για ύπνο. Πήγα στην πισίνα και ξάπλωσα σε μια από τις ξαπλωστρες και το βλέμμα μου υψώθηκε στον ουρανο όπως είχα κάνει τότε, μου λείπει και δεν είχα προλάβει ούτε να του πω ένα αντίο. Στο χερι μου εχω ενα ποτηρι γεμισμενο εως επανω με βοτκα κερασι, πινω ασταμάτητα μεγαλες γουλιες κανοντας τον λαιμο μου να καιει. 

Η. "ει ει...ηρεμα με αυτο!" εμφανιστηκε απο το πουθενα και μου αρπαξε το ποτηρι πινοντας λιγο απο το ποτο.

Με κοίταξε στα μάτια και σκούπισε απαλά τα δάκρυα που υπήρχαν κάτω από αυτά.

Η. "ξέρεις μου αρέσει να ακουω τις χαζές ιστορίες σου, όπως τις αποκαλείς...Στην πραγματικότητα είναι πολύ ενδιαφέρον." μου χαμογέλασε στραβά και έκανα το ίδιο.

Η. "λοιπόν τι θα μάθω σήμερα από την ζωή της Κατερίνας Χαλκιά; " με ρώτησε και γελάσαμε ελάχιστα, αλλά αυτό σβήστηκε όταν άρχισα να σκέφτομαι τα λόγια που θα του πω, ο Πέτρος ήταν το μόνο άτομο που με στήριξε όταν πέθανε η μαμά μας στην ουσία αυτος με μεγάλωσε, ο μπαμπάς είχε κλειστεί στον εαυτό του μέχρι που βρήκε την μαμά της Αλίκης.