Hayat en çok o zaman fısıldar acıyla. En çok o zaman fark edersin sevdiğinin yokluğunu. Aslında en mutlu olman gerektiği anda değil mi? Keşke oda olsa der hayat bize. Oda olsa diye fısıldar. Oda olsa ve şu mutlu günümü oda görse diye fısıldar. Sanki inatla yapıyor hayat bize bunu. Sanki ısrarla ve inatla hep en güzel günlerinimizi en korkunç güne çeviriyor. Annesi babası olmayan çok iyi bilir. Bayramlar zindan olur onlara hiç bayram gelsin istemezler. Bayram gelince mutlu görünse de içinde kıyametler kopar onların. Çünkü ellerini öpecek kimseleri yoktur. Belki doludur. Ama onlar için hiçtir. Anne baba olmayınca ne evlenesi gelir insanın ne mutlu olası. Başını okşayacak, sırtını sıvazlayacak kimse olmayınca. Gariban hissediyor insan kendini be. Gariban işte yoksul. Tüm dünya onun olsada önemsiz.
Geçer elbet diyorsun bir süre sonra geçer elbet. Sonra fark ediyorsun ki geçmiyor anne, geçmiyor BABA.
