****
Derin:Yarın daha erken gelir misin?
Barış:Tamam.Eve bırakmamı istemediğinden emin misin?
Derin:Evet.Seni görüp de daha çok sinirlenmesin.
Barış:Tamam,görüşürüz.
Derin:Görüşürüz.
Barış:Derin.
Ona döndüm ve uzun süre sonra yine dudakları dudaklarımdaydı.Annemi yeniden hayal kırıklığına uğrattım ama umrumda değil.Bu hissi hiç bir şeye değişemem.Dudaklarını hissettiğimde sanki her şey donuyor.Zaman akmıyor.Sadece biz varız.
Barış:Seni seviyorum.
Derin:Ben de.
Kar taneleri hızlıca saçlarıma dökülürken eve doğru yürümeye başladım.
Kapının önüne geldiğimde kapıyı çalmaya korkuyordum ama en sonunda cesaretimi topladım ve kapıyı çaldım.
Suzan Teyze:Kim o?
Derin:Anne benim.
Kapıyı açtı.
Suzan Teyze:Daha hangi yüzle kapıyı çalıyorsun?Sen Barış'ı seçtin.Anneni hiçe saydın.Bir de kapıya geliyorsun.
Derin:Anne içeride konuşalım.
Suzan Teyze:Seni içeri alacağımı nereden çıkardın?Madem Barış'ı seçtin,şimdi de ona git.
Kapıyı yüzüme kapattı.Beni eve almadı.BENİ.KIZINI.Elimi zile basılı tuttum ve kapıya vurmaya başladım.
Derin:Anne saçmalama,aç şu kapıyı!
Beni duyuyor musun?!
Anne!
Uzun bir süre geçmesine rağmen kapıyı açmayınca ciddi olduğunu anladım.Kapının eşiğine oturdum ve bacaklarımı kapının önünde biriken kar tepeciklerine uzattım.Karın pantolonumu, ve Barış'ın az önce üzerime attığı montunu kaplamasını izledim.Çaresizce,oturduğum yerde bir mucize olmasını,her şeyin yoluna girmesini diliyor ve üşüyen ellerimi ısıtmak için nefesimi harcıyordum.Bir işe yaramamasıyla pes ettim ve gözlerimi kapatarak uyuyabilmeyi diledim.
