Camı açtım.Gözlerimde biriken göz yaşlarını serbest bıraktım.Uzun bir süre ağlayarak Barış'ın evini izledim.Belki çıkar da görürüm diye.Aşağıda bir kıpırdanma duyduğumda bakışlarımı aşağıya çevirdim.
Derin:Barış!
İşaret parmağını dudaklarına götürdü.
Barış:Sessiz ol.Annen duyacak.
Derin:Umrumda değil.Seni çok özledim.
Barış:Ben de seni çok özledim.Sen ağlıyor musun?
Derin:Annem okulumu değiştirdi Barış.Bize karşı tavrı hâlâ aynı.Ne yapacağımı bilmiyorum.Ben seni çok özledim.
Barış:Ne?Okulunu mu değiştirdi?Yeter artık.Annenle konuşacağım.Yanlış bir şey yapmadık biz.
Derin:Hayır,konuşma.Daha çok sinirlenecektir.Öpüştüğümüzü biliyor.Çok kızgın.
Barış:Kızdığı bu mu yani?Çocuk değilsin ki Derin.
Derin:Biliyorum ama işte dinemiyor.Ben onu ikna etmenin yolunu bulacağım.Sen sakın onla konuşmaya kalkma.
Barış:Tamam.Sen iyi misin?
Derin:Ne kadar iyi olabilirsem.Cehenneme çeviriyor hayatımı.Her gün otelde bana söylediğin şarkıyı dinliyorum.Her gün sabahtan akşama kadar seni özlüyorum.Sana sarılmak istiyorum Barış.Keşke şu iki kat olmasaydı.
Öyle çok özlemişim ki konuşurken sesim titriyor,gözlerime dolan göz yaşları yanaklarımdan süzülüyordu.
Barış:Ağlama Derin be.İçim acıyor,ağlama.
Telefonu çalmaya başladı.Açtı,konuştu ve bana döndü.
Barış:Evden habersiz çıktım.Şimdi gitmem gerekiyor.Yarın saat üçde geleceğim.Tamam mı?
Media://Barış
