BENİM HAYALİM

VURULMA

Benim ismim Oya.Kapalı ,mavi gözlü,165 boyunda,zayıf bir kızım.Ablam küçükken hep deli kız derdi.O zamanlar deli ne demek bilmiyordum.Bir gün anneme sordum."Anne deli ne demek?" Annem bana deli kelimesini anlattı.O zamandan beri hep delileri merak ettim ve hala merak ediyorum.Hatta aynı evde yaşamayı bile isterim. Mesleğim ise çocuk cerrahı.Tek yaşıyorum ama ev arkadaşı arıyorum.İnşallah ev arkadaşım deli olur.Bir kişi gelmişti cok ama çok titizdi.Telefonum çalıyor.Yine ev için arıyorlardı.

-"Merhaba ben Oya ev arkadaşlığı için mi aradınız?"

-"Evet."

-"İsminiz?"

-"Elif."

-"Tamam Elif. Sana evin adresini mesaj olarak atarım."

-"Tamam."

Bakalım nasıl biri?

Eve vardığımda Elif daha gelmemişti. Rahatlamıştım açıkçası. Evi toplayıp namazımı kıldım. O sırada kapı çaldı. Kapıya baktım ve karşımda gördüğüm kişi ile şok geçirdim. Sadece

-"Olamaz!" diyebildim. O sırada adam silahını çıkartıp karnıma üç el ateş etti. Sonra yere düştüm. Karnımı tutarak acı içinde kıvranırken adam kaçmıştı. Sonra komşular sesi duyup geldiler. Herkese kal gelmişti. Ambulansı aramıyordu bu akılsızlar. Her şeyi ben mi söyleyecektim? Hala aramıyorlardı. Acıyla kıvranırken :

-"Ambulans." dedim.

-"Hı" gibi garip sesler çıkarıyorlardı. İçimden "Zıt Eren Köy." dedim. Sonra bir daha zorlukla

-"Ambulans." dedim. Çok şükür anlamışlardı. Sonra yine aralarında konuşuyorlardı. Merak ettim. Acaba ben burada ölürken ne konuşuyorlardı? Yoksa beni unutup dedikodu mu yapıyorlardı? Yok, yapmazlardı. Yoksa yaparlar mıydı? Bu iç sesleri bırakıp ne konuşuyorlar diye dinledim. Şimdi de birbirlerine ambulansın numarasını soruyorlardı bu salaklar. Yine inler bir ses tonuyla

-"112" dedim. Küçükken en saçma dediğim atasözü "Ev alma, komşu al." şimdi en mantıklı atasözü gibi geliyordu.

Sevgili okurlarım bu benim ilk hikayem. Anlatım bozuklukları için hepinizden özür diliyorum.Bölümler kısa sürede gelecek.Sizleri seviyorum.