Ağlayan bir kızın
elleri değiyordu göğe
Üzmeyi unutan babam yazdı acıyı
Yaşlı bir ahraz için
harfler bulmalıyım,
Hani derler ya her kadın
anne olmak için doğar
Ben ağlarken yine
Erguvanlar sesimi büyütüyor bulutlarda
Sarhoşluğun alınganlıkla yer değiştirir
Yağmur oğluma emanet!
Kendimi izliyorum
dalgın nar ağacında
Hiç değilse sığınacak bir aptallığın var
Hangi yasın zulmünden geçsem
Güvercinlerin sancısını
beklediğiniz o saatleri unutun
Biliyordum kalbe dökülen
her veda için troya önlerindeyim
Oysa güneşin altında
dimdik duranlar doğdukları gibi ölürler.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KUŞLARLA UZAKTA #Wattys2016
PoesíaGökyüzü ile yeryüzü arasındaki boşluğa dağılıyorum bu acele hayatı izlerken, o cehennem boşluğunda yorgun düşmüş gözyaşlarımın çığlıdır bu sessiz dokunuşum.
