Akşam kokuyor şimdi ıssız odan
Camlara yazıyorum kuşların sesini
Toprağa yansıyor yüreğinin gürültüsü
Mevsimleri okuduğun çiçeklerden
ses gelmeyince
Yaralı bir kuş uykusunda ölür
Özgürlüğün ayak sesine benziyordu kalbin
Uçurtmanın olmadığı göğe alıştık
Dinle!
Seni anlatmak yenilmekle mümkün değil
Köşe başlarında bekleyen göçebe rüzgarlara sığın
Giyindiğin meseleler hangi çıplak halkın
Bütün yeryüzü ağzın bağır
Gökyüzünden kovulan kuşları vurmasınlar
Masum değiliz!
Yalnızlığına eğiliyorum
Günden güne kirpiklerindeki yağmur inceliyor
Ekmeğin suyun yüzü hürmeti aşkına söyle
Mum gözlü kız
Baban soğuk isimler biriktiriyor defterime
Özlüyor seni o bildik kuşlar
Narın çekirdeğinden incirin sütüne dek
Mırıldan özgürlüğün rengini sokaklara
Kalbimizi tüm gidenlerle kefenle ve git
Yalnızlık akşamsa uyuma hiç
Oyuna dahilsen
-ki öylesin
Bir bakış ki bu dünyaya intiharla
Ya paraya ya da devrime inanacaksın
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KUŞLARLA UZAKTA #Wattys2016
PoezjaGökyüzü ile yeryüzü arasındaki boşluğa dağılıyorum bu acele hayatı izlerken, o cehennem boşluğunda yorgun düşmüş gözyaşlarımın çığlıdır bu sessiz dokunuşum.
