Üzüntüye bakan balkonumda
yorgun çocukluğumu güne taşır
Yağmurla gözyaşımı
paylaşacak kimse yok!
Ucu sivrilmiş kalem belki işlemeyecek
beni kareli defterlere
Düşerek büyümüş dizlerim
yanıtlayacak bisikletleri
Dağıma çıkan patika sırrını
söylemeyecek çakıltaşlarına
Aşklara verilecek bir yemindim
Yasını tutuyorum ne kadar
çabuk tükenen rakıların
Sigarayı bıraktığım gün
Kalbimi yıkadım bir bardak suda
Hiçbir çocuğun kalbinde korku yok, yaz defterine
Ne zaman göğe geceyi çizse çocuk
Bir kuş sığınır ağacına
Oysa aşka yakışır gül
Anlatın hiçliğin sesini kuşlara
Yeter ki çocukların kalbini
Akşamlarda derinleştirmeyin
Gülümsemelerimi arıyorum
annemin uykusunda
Ağrılı viyolonsel gölgemi
somuncu baba türbesine gömseler!
Yaralı güvercinler geçer penceremden
Yalnızca yalnızlığıma yakışıyorsunuz
Geceleri içimde yol alan
acının gülümsemeleri belirir
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KUŞLARLA UZAKTA #Wattys2016
PuisiGökyüzü ile yeryüzü arasındaki boşluğa dağılıyorum bu acele hayatı izlerken, o cehennem boşluğunda yorgun düşmüş gözyaşlarımın çığlıdır bu sessiz dokunuşum.
