Maybe.Someday. [ COMPLETED ]

Kabanata 23: Just smile Krys, that will do.

~~~~~Sebastian's POV~~~~~

After seeing the sun rise, she instantly fell asleep.

I swear. The sereneness in her face is more beautiful than any of the other sunrise and sunsets I’ve seen.

Alam ko naman na mangyayari’t mangyayari to. Alam ko napaghandaan ko na to e, pero bakit ganun .. SH*T! Sobrang sakit pa rin pala.

F*ck! IT HURTS A LOT!

It felt like thousands of lances were piercing through my heart.

Pero kahit anong gawin ko, hindi ko magawang magalit kay Krys. Alam ko naman na hindi nya ginusto na umabot sa lahat ang ganito. Alam kong ayaw nya akong masaktan pero masakit. Parang kinuha yung puso ko ng walang pampamanhid.

Ugh! Bakit ako naiyak?!! Dapat maging malakas ako para kay Krys! F*ck! Hindi ko mapigilan yun mga luha ko pati na rin ang mapahikbi! Argh! Babading-bading talaga ako!

Naramdaman ko ang paggalaw ng ulo ni Krys sa balikat ko kaya agad kong pinahid yung nakatakas na luha sa mata ko.

“S-sebastian ..” nagtaka naman ako ng biglang yumakap sya sakin at tuluyan nang napaiyak ulit.

“Ssshh .. Krys, tama na ang iyak. Alam kong pagod na pagod ka na.”

“Sebastian .. sorry talaga. Patawarin mo ko. Alam ko na masakit yung ginagawa ko and yet nagagawa mo paring sabihin yang mga salita ng yan sakin. Sebastian .. narinig ko, at alam ko na umiiyak ka kanina.”

Sh*t!

“Sorry talaga ..”

Hindi pala sya tulog kanina. Stupid Sebastian!