Aşk Umutları

Acı Gerçek 14.Bölüm

Evet tam iki hafta geçmişti. Temmuz ayınada girmiştik. Buradan hiç ayrılmak istemiyordum. Kayradan hiç ayrılmak istemiyordum. Kayra ile olan ilişkimize alışmıştım. Sanırım artık Hakandan hoşlanmıyordum. Bir zamanlar onun için deliren kız bir daha dönmemek üzere gitmişti. 

Düşüncelerimle boğuşurken Hakan odaya girdi. 

H-Ada ben sana çok teşekkür ederim.

-Neden?

H-Eğer kendi sözümü dinleyip Selinden ayrılsaydım. Şuan mutlu olamazdım. Bu sefer bana çok yakın davranıyor. Sanki beni hiç bırakmak istemiyor. Hep benimle olmak istiyor. Teşekkür ederim.

-Bu süper! Önemi yok.

H-Hatta bir ara evllikten bahsetti. Evliliği saçma bulan kız 'Selin Eseli ilerde Selin Önal olacak' dedi. İnanabiliyor musun? Yani benim soyadımı kullandı. Yaşadıklarım şaka gibi!

-Hakan biraz sakin ol. Kendini baya kaptırdın gidiyorsun. 

H-Biliyorum ve mutluyum. Bugünde yine Selinle olacağım. Uzun süredir sizle beraber takılmadık. Kayraya da söyle istersen bugün yine yerimize gidelim. Bu sefer yüzeriz. 

-Bilmiyorum ki Kayraya sormam lazım.

O sırada telefonum çaldı. 

-Sevgilim nasılsın?

K-İyiyim sen?

Sesinde soğukluk vardı. Birşeyler ters gidiyordu.

-Bende. Bir şey soracağım. Bugün Hakanlarla beraber yerimize gidelim mi? Yüzmek için.

K-Bende sana buluşalım mı diyecektim. Yalnız Hakanlar olmasın.

-Neden?

K-Konuşmamız lazım. 

-Tamam o zaman. 

K-Beş dakikaya ordayım.

Acaba ne konuşacaktı? Neden bu kadar sert ve soğuk konuşmuştu. Hemen giyinip kapının önüne çıktım. Hakan biraz kırılmıştı ama ikna edebilmiştim. 

Ön koltuğa oturdum. Güneş gözlüklerini çıkardı. Kayranın görüntüsü çok kötüydü. Gözleri... İnanmıyorum ağlamıştı. Haline dayanamayıp ona doğru eğildim. 

-Sen...

Dudağına buse konduracakken geri çekildi. Anlamıyorum biraz önce ne olmuştu? Kayra geri çekilmişti. Yani benden uzaklaşmıştı. Öpmek istememişti. Geri çekildim. 

-Kayra iyi misin?

K-Değilim Ada! Deliriyorum! Artık dayanamıyorum!

Ağlamaya başladı. Bildiğin bağırıyordu. Kayra bana bağırıyordu!

-Sakin olur musun?

K-Olamam Ada olamam! 

-Şu arabayı sür ve nereye gidip ne konuşacaksak konuşalım!

Benim bağırmamdan sonra bir sessizlik oldu. Duyduğum şey sadece Kayranın ağlayış sesiydi. Arabayı bir hızla sürmeye başladı. Çok hızlı sürüyordu. Ne olmuştu bu çocuğa böyle! Geldiğimiz yer ormandı. Bildiğin ormanın içindeydik. Yerdeki taşlar yüzünden yamuk duran arabadan inmek biraz zaman aldı. Bana bakıyordu. Ve bu çok korkunçtu. 

-Bana öyle bakmayı keser misin?

Hala ağlıyordu. Üzerime doğru hızlı adımlarla gelmeye başladı. Kaçmalı mıydım yoksa beni ezmesine izin mi vermeliydim bilmiyordum.