Love is a dangerous game

^2^

Na een kwartier wandelen kom ik toe op de hockeyvelden. Ik zie al een paar meiden van de ploeg staan en ik schuifel rustig naar hun toe. Het zijn allemaal wel aardige meisjes, maar echt mijn vriendinnen zijn ze niet.

Hier op mijn nieuwe school heb ik één goede vriendin, de rest kan ik niet vertrouwen. Het heeft dan ook een tijd geduurd vooraleer dat ik ook echt vertrouwen had in Amelie.

We begeven ons naar de kleedkamers en ik stap als laatste van de groep zonder echt op te letten waar ik loop.

Plots loop ik ergens tegen en val ik hard op mijn achterwerk. 'Welke idioot staat er in mijn weg!' Roep ik boos en sta op terwijl ik pijnlijk over mijn kont wrijf. Ik kijk op recht in twee bruine ogen die momenteel vuur spuwen.

'En wie ben jij om mij een idioot te noemen?' Spot de goed uitziende jongen. Ik draai mijn ogen en wil verder lopen. Maar voor dat ik hem voorbij kon gaan heeft hij mijn pols al vastgenomen.

'Ben jij niet Laura? Dat meisje dat een bitch is tegen alle jongens die haar nog maar durven aankijken.' Ik maak een spottend geluidje. 'Ja dat ben ik maar ik word liever gewoon Laura genoemd.' Spuw ik. Hij pakt mijn pols stevig vast en het begint wat pijn te doen maar ik laat niets merken.

'Je voelt je echt te goed hé voor iedereen.' Zegt hij. Nog voor ik kan antwoorden onderbreekt hij me alweer. 'Je ego is te groot, het is niet omdat je hot bent dat je een trut moet zijn.' Ik begin te grijnzen bij die woorden. 'Ik zal het als een compliment opvatten dat je met hot noemt maar ik verkies het woord knap, dat toont net iets meer respect.' Door deze woorden staat hij met zijn mond vol tanden en verslapt zijn greep om mijn pols, waar ik gebruik van maak.

Ik stap er snel vandoor voor dat hij me alweer kan vastnemen en stap de kleedkamer binnen. 'Dat duurde lang?' Grijnst Marie, een teamgenoot van me. Ik haal mijn schouders op. 'Die idioot van bij mij op school hield me tegen.' Mompel ik onverschillig en kleed me om. 'Welke idioot, want jij vind iedere jongen een idioot.' Lacht ze waardoor er ook een kleine glimlach op mijn gezicht komt.

'Dylan.' Ze krijgt grote ogen en klapt hyperactief in haar handen.

'Die jongen is gewoon te heet voor deze planeet.'

'Ik dacht dat jij een vriendje had?' Lach ik.

Ze haalt haar schouders op. 'Kijken mag, aanraken niet.' Lacht ze ook. 'Ik heb medelijden met je vriendje.' Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wel bedankt.' Mompelt ze sarcastisch waarna we beide weer beginnen te lachen.

Ik schud lachend mijn hoofd en trek mijn rokje beter op. 'Beter kom je nu mee of de coach wordt weer kwaad.' Ze knikt en we lopen snel het veld op.

Na een zware match die we nipt gewonnen hebben zitten we met de hele ploeg in het cafetaria.

Natuurlijk moet het onderwerp jongens weer aan bod komen. 'En jij Laura?' Ik kijk Britt met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik en jongens gaat niet samen.' Zeg ik waardoor heel de groep begint te lachen.

'Wanneer mogen we eens weten waarom niet.' Vraagt Britt waardoor ik haar boos aankijk. 'Moet er iets gebeurd zijn dan?' Ze knikt. 'Gisteren stond hier een jongen die vroeg naar jou nadat hij lang naar jou heeft gezocht omdat je contact helemaal hebt verbroken.'

Ik krijg grote ogen en een droge mond. 'W-wie?' Ik zie haar nadenken. 'Ik weet het niet meer maar hij ging vandaag naar hier komen.' Ik slik.

'Was zijn naam Nick?' Zeg ik met hoge stem terwijl ik haar bang aankijk. Ze schud grijnzend haar hoofd. 'Jasper was het, ik wou gewoon dat je een naam zei.' Ik kijk haar boos aan.

'Dus Nick?' Ik sta kwaad op. 'Er is misschien een reden waarom ik alles verzwijg.' Roep ik boos en in de tussentijd heb ik de aandacht van heel het cafetaria op mij.