Love is a dangerous game

^48^

                   

Na mijn tanden gepoetst te hebben druk ik nog een kus op Dylan zijn voorhoofd waarna ik onze kamer verlaat. Het is echt al ene fantastische vakantie geweest, en ik kan het bijna niet geloven dat vanavond onze laatste avond zal zijn. Daarna moeten we weer terug naar het drukke leven in België waar alles op een hoog tempo gaat. Ik kijk er niet naar uit, helemaal niet. Het is fijner om in een cocon te zitten waar niemand je komt storen en waar je je gewoon even op je gemak kan voelen.

Genietend van de ochtendzon die over mijn huid streelt neem ik plaats op het strand en sluit mijn ogen eventjes. Er zijn nog niet zo veel mensen wakker aangezien het nog maar half zeven is maar ik kreeg het niet meer voor elkaar om verder te slapen. De stress en de angst om terug te keren naar een plek waar ik niet echt gelukkig ben heeft de overhand genomen. Ik herinner me de dag dat Dylan me had meegenomen naar een prachtig restaurant met heerlijk eten, maar dat de avond slecht was afgelopen aangezien ik hem had gezegd dat ik vroeger gelukkiger was. Dylan had het persoonlijk opgenomen, wat helemaal de bedoeling niet was. Wanneer ik met hem ben, voel ik me blij. Dan heb ik een gevoel dat ik nooit eerder heb gehad, alsof ik de hele wereld aankan. Maar wanneer ik dan alleen ben, zoals nu, maak ik me altijd zorgen over de toekomst. Wat als hij me op een dag niet meer leuk vindt? Ik schud mijn hoofd zachtjes en zucht uit.

'Is alles goed?' Verschrikt draai ik me om en zucht uit.

Nick neemt plaats naast me op het strand en ik kijk hem fronsend aan. 'Ja hoor.' Mompel ik en kijk weer voor me uit, naar de zee.

'Zeker? Je ziet er bezorgd uit.' Dringt hij aan en ik haal mijn schouders op. 'Gewoon vermoeidheid, denk ik. Niet dat ik veel doe hier, maar gewoon de stress die mijn lichaam uit was dat nu weer terugkomt.' Antwoord ik dan eerlijk en hij knikt. Verder wordt er niets meer gezegd en staren we samen naar de golven die keer op keer terugkeren. Wanneer ik mijn hoofd lichtjes draai en naar Nick kijk, zie ik dat hij er ook niet helemaal gelukkig uit ziet zoals het zou moeten.

Ik leg mijn hand op zijn schouder en hij kijkt me aan. 'En met jou? Je ziet er niet al te best uit als ik eerlijk mag zijn.' Breng ik voorzichtig aan en hij neemt mijn hand die op zijn schouder ligt in zijn hand, maar ik trek me voorzichtig terug los. Ik zou niet willen dat Dylan handjes vasthoudt met een ander meisje, dus dan ga ik dat ook niet doen. Nick bijt op zijn lip, iets wat hij altijd doet wanneer hij gespannen is.

'Ik ben-' Hij haalt een hand door zijn haar en fronst. 'Het doet gewoon pijn om te zien hoe jij zo goed bent kunnen doorgaan, zonder mij.' Hij kijkt me niet aan en ik schuif wat verder van hem weg. 'Kom je daarom naar me toe? Om me schuldig te laten voelen over iets waar ik me helemaal niet schuldig om zou moeten voelen?' Ik voel me gekwetst en wil opstaan maar ik word tegengehouden door Nick die me terug naar beneden trekt en wild zijn hoofd schudt.

Ik kijk hem aan met mijn wenkbrauwen opgetrokken en wacht tot hij nog iets zal zeggen. Even zie ik de oude Nick terug, maar het verdwijnt al snel weer. Hij is niet meer zoals hij vroeger was, of zoals ik dacht dat hij was. Maar dat ben ik ook niet meer. Ik ben veranderd, en of het bij mij nu een positieve of een negatieve verandering was dat doet er niet toe. Nick en ik gaan gewoon helemaal niet meer samen, zelfs niet als vrienden. Hij heeft me te veel pijn gedaan en dat zal ik altijd in zijn gezicht terug gooien zonder het te beseffen en dat is niet gezond voor geen een van ons twee. 'Ik ben gewoon onder de indruk, over hoe sterk je bent, denk ik.' Zegt hij dan uiteindelijk en ik frons, niet wetend wat hij bedoelt. 'Je hebt zo veel meegemaakt en nog steeds sta je hier te schitteren alsof je alles aan kan.'

Dat komt dankzij Dylan. Hij laat me schitteren.

'Dylan doet dat met me.' Zeg ik zachtjes en glimlach een beetje.

'Dat weet ik.' Hij verrast me door dit te zeggen. 'Je ziet er echt gelukkig uit wanneer je bij hem bent. Hij heeft je toch nooit meer iets gedaan, na die keer dat hij je geslagen heeft?' Vraagt hij en ik schud meteen zijn hoofd. Dat was een fout van Dylan, en ik had niet gedacht dat ik hem dat nog zou kunnen vergeven. Maar mijn liefde voor hem was en is groot genoeg om hem die fout te vergeven, zolang het nooit meer opnieuw zou gebeuren.

Ik wil meteen in de verdediging schieten en doe dat dan ook meteen. 'Zo is hij niet, dat was een eenmalige uitschieter.' Zeg ik en begin me iets meer op mijn gemak te voelen in zijn bijzijn. 'Gelukkig maar, je bent veel meer waard dan dat.' Zegt hij stil en staart weer voor zich uit. Het is een beetje ongemakkelijk, ik weet niet goed wat ik moet doen. Moet ik opstaan om hem alleen laten? Eigenlijk was ik diegene dat hier even rust kwam zoeken. Misschien komt het wel gemeen over als ik nu in een keer opsta en wegga. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Als hij binnen de minuut niet nog iets zegt, ben ik weg. Tellend in mijn hoofd tot zestig staar ik naar de golven en adem opnieuw zachtjes uit.

Drieënvijftig, vierenvijftig. 'Emma, het meisje dat mee op vakantie met me is, is niet mijn vriendin.' Zegt hij dan en ik kijk verbaasd op. 'Hoezo?' Vraag ik en hij haalt mijn schouders op. 'We kloten gewoon wat, maar toen ik je hier zag met Dylan wou ik doen alsof ik ook alles op rolletjes had, zoals jou.'

'Bij mij gaat ook niet alles goed hoor.' Mompel ik.

'Laura?' Ik herken Dylan zijn stem en draai me met een glimlach om en sta op. Eindelijk heb ik een excuus om weg te gaan van Nick. Hij heeft lang veel voor me betekent en ik zal hem altijd koesteren, maar het is gewoon weg. Als het aan mij lag, moest ik hem nooit meer zien. Niet gemeen bedoelt, maar ik heb er gewoon geen behoefte meer aan.

Ik wandel naar Dylan toe zonder Nick nog iets te zeggen en druk een kus op zijn wang. 'Thank God, je komt me redden. Het was zo ongemakkelijk.' Fluister ik stilletjes in zijn oor en keer me dan neer Nick om. 'Bye.' Wuif ik en verstrengel dan mijn vingers met die van Dylan, de persoon die me gelukkig maakt. De persoon die me laat schitteren. Dylan lijkt opgelucht dat ik zo reageer, en ik ben opgelucht dat Dylan er geen spel van maakt dat ik met Nick aan het praten was. Hopelijk gaat hij dat ook niet doen wanneer we uit Nick zijn zicht zijn. Ik wacht af tot hij iets zegt maar wanneer hij dat niet doet besluit ik zelf iets te zeggen. 'Sorry dat ik geen briefje achterliet, ik dacht wel terug te zijn voordat je wakker werd.' Leg ik uit en hij knikt.

'Het is niet erg.' Glimlacht hij. 'Je had hier niet met Nick afgesproken?' Vraagt hij vervolgens waarop ik mijn hoofd schud met een onverschillige blik op mijn gelaat. 'Hij kwam plots naast me zitten, ik was gewoon even naar de zee aan het kijken zonder dat er al krijsende kinderen over het strand lopen.' Grinnik ik en hij geeft een kneepje in mijn hand.

'Daar ben ik blij om.'

-----

Verrassing... ik besta nog!

Ik heb vandaag een hoofdstuk kunnen schrijven want ik ben een dagje thuis van school! Het boek is dus bijna op z'n einde, misschien nog tot hoofdstuk 50, misschien iets meer. Ik ga zien wat ik er nog mee wil doen :)

xxx Laura