Love is a dangerous game

^35^

'Mag ik hier blijven slapen?' Vraag ik en Dylan knikt.

'Ik zou niet liever willen.' Zegt hij zacht en haakt het haat dat voor mijn ogen hangt achter mijn oor.

'Vind je mama het oké?' Vraag ik voor de zekerheid. Want ik zou niet willen dat ik hier niet welkom ben en toch blijf.

'Tuurlijk, ze vindt je leuk.' Grinnikt hij en trekt me weer op bed.

Ik zucht tevreden en nestel me dichter tegen hem aan. Ik heb zo veel geluk dat ik deze jongen nog in mijn leven heb. In het begin heeft hij een grote fout gemaakt door me te slagen, ik weet nog steeds niet wat er toen door zijn hoofd ging maar nu is hij de perfecte jongen. Hij behandelt me hoe het moet, en geeft om mij.

Hij lijkt de enige persoon te zijn dat graag in mijn leven wil zijn. Hij is het enige constante en ik moet er voor zorgen dat dat ook zo blijft. Want eerlijk, ik heb geen idee wat ik zonder hem moet doen. Zonder mijn jongen.

'Aan wat denk je?' Vraagt hij en geeft me een kus tegen mijn slaap.

'Aan jou.' Zeg ik zacht en geef een kusje op zijn borstkas. 'Aan hoe,lief je voor me bent.' Ik geef een kus op zijn kin. 'Hoe perfect je voor me bent.' Ik wil een kus op zijn lippen geven maar hij trekt zich weg.

'Heb je jezelf al eens bekeken?' Zegt hij zacht.

'Je hebt al zoveel meegemaakt en nog ben je zo een sterk meisje. Ik ben trots op je, maar er is één ding.' Hij kijkt me aarzelend aan, alsof hij aan het overwegen is of hij het wel of niet zou zeggen.

'Zeg maar.' Zet ik hem aan, ik ben benieuwd wat hij te zeggen heeft.

'Ik zou graag hebben dat je het terug goed maakt met Nolan, hij heeft je echt nodig.' Zucht hij waardoor ik mijn ogen neersla. Ik weet gewoon niet hoe ik het aan moet pakken met hem. Want ik heb extreem gereageerd wat me op dat moment een goed idee leek, niet dat ik daar nu spijt van heb want Nolan moet weten dat het niet kan wat hij gedaan heeft maar hij is en blijft wel mijn broertje.

'Ik weet het.' Fluister ik en leg mijn hoofd weer tegen zijn borstkas.

'Toen mijn papa zelfmoord had gepleegd sloot ik me af van alles en iedereen omdat ik niet wou dat mensen me zo kwetsbaar zagen, dat ze mijn zwakke plek wisten maar dan besefte ik dat ik er moest zijn voor Jenna en mijn mama, we moesten er voor elkaar zijn.' Vertelt hij en blijft met zijn hand door mijn haren wrijven wat me een rustgevend gevoel geeft ondanks het onderwerp.

'En bij jullie is het ook nog niet zo lang geleden en ik wil niet dat je dezelfde fout als mij maakt en er niet bent voor de persoon die je nodig heeft, in jouw geval Nolan.' Eindigt hij zijn verhaal.

'Maar bij jou had Jenna niet gelogen over serieuze zaken, Nolan liegt over de dood. En dat vind ik echt onaanvaardbaar.'

'Misschien was het een roep om aandacht?' Stelt Dylan voor op een voorzichtige manier en ik haal mijn schouders op voor zover dat gaat in deze houding.

'Kunnen we ergens anders over praten? Deze dag was al veel te vermoeiend.'

Hij knikt en zet zich recht waardoor ik ook recht zit. 'Zullen we nog even naar beneden gaan?' Vraagt hij nadat hij op zijn gsm heeft gekeken.

'Kunnen we niet gewoon hier blijven? Ik wik even rustig met jou liggen.' Zeg ik zacht.

'Maar eventjes naar beneden oké?' Dringt hij aan waardoor ik hem achterdochtig aankijk. Waarom wilt hij zo graag naar beneden.

'Is goed.' Geef ik dan toe en sta op. Snel fatsoeneer ik mijn haar nog even door er een hand door te halen en loop daarna naar beneden met Dylan op mijn hielen.

Wanneer ik de deur die naar de woonkamer leidt open zucht ik luid.

'Serieus Dylan?' 

'Sorry maar ik wil dit echt opgelost hebben.' Zegt hij en bijt zichtbaar op zijn tanden.

Ik kan er nu niet meer onderuit dus stap ik zonder verder protest de woonkamer verder binnen en neem plaats in de zetel naast Nolan.

'Het spijt me.' Zegt hij zoals hij al alle andere keren gezegd heeft.

'Waarom heb je gelogen?' Vraag ik, dit is nu iets dat ik al wil weten van het begin maar ik heb het nooit gevraagd.

'Ik wilde niet naar papa.' Zegt hij zacht en beweegt zenuwachtig heen en weer op zijn plaats. 'Ik wilde gewoon verder mijn leven leiden met jou, en niet met papa.'

Zijn woorden doen iets met me, waardoor ik medelijden met hem krijg.
Als het voor mij al moeilijk te verwerken was wat moet het dan niet allemaal voor hem geweest zijn. Heb ik hem dan echt njet voldoende aandacht gegeven? Draait het uit dat alles mijn fout blijkt te zijn?

'Vroeger was het toch nog goed, voor de verhuizing?' Vraag ik hem en hij schud zijn hoofd hevig.

'Jij had het goed.' Mompelt hij. 'Mama ging met je shoppen en deed allemaal meidendingen met jou, maar ik zat altijd in mijn kamer me te vervelen. Als ik aan papa vroeg om nog maar gewoon eens met me te gaan voetballen was het al te veel gevraagd.'

'Hij keek nooit naar me om, wel naar jou.' Gaat hij verder.

'Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het niet gewilde kind was omdat jij al perfect was. Goede vrienden en goede punten, alles was goed aan jou waar ik het tweede kind was dat alles net iets slechter deed.'

Een traan rolt over mijn wang, was ik dan altijd zoveel met mezelf bezig dat ik niet heb gemerkt wat er allemaal door hem heen ging.

Ik trek hem in een knuffel en meerdere tranen rollen over mijn wangen.

'Het spijt me zo erg.' Huil ik en haal mijn neus op.

'Nee, zeg dat niet. Je kunt er niets aan doen, ik heb je nooit iets kwalijk genomen want je was een goede zus voor me.' Zucht hij en knuffelt me stevig terug.

'Ik zal je nooit meer in de steek laten, heb je dat begrepen?' Zeg ik zacht met een brok in mijn keel. Het doet me zoveel pijn dat ik er niet genoeg voor hem geweest ben in al die tijd.

'Dankjewel.'

Ik ben ziek geweest daarmee dat het zo extra lang duurde, mijn excuses! :)