Love is a dangerous game

^7^

We stappen het zand op en ik laat Dylan zijn hand los om mijn schoenen uit te doen, hij doet hetzelfde.

'Wat wil je eigenlijk doen?' Vraagt hij als we een tijdje hebben staan kijken naar de zee. Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee.' Hij kijkt me aan en lacht.

Hij gaat zitten en doet teken dat ik dat ook moet doen. Ik twijfel omdat ik niet wil dat er zand in mijn broek komt.

Hij ziet het en doet zijn vest uit om het vervolgens naast hem te leggen. Ik kijk hem dankbaar aan en ga erop zitten. We kijken in stilte naar de zee. Dylan schuift subtiel een beetje dichter naar me toe en ik glimlach onbewust.

'Het spijt me van in het pretpark.' Ik kijk hem aan en zie hem naar de zee staren. 'Het is niks.' Zeg ik stilletjes terug. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen even.

'Wel, het is dom en gemeen om zo een weddenschap te sluiten.' Ik kijk hem glimlachend aan waardoor hij me achterdochtig aankijkt. 'Waarom lach je zo?' Vraagt hij grinnikend.

'Met dat je dit gezegd hebt weet ik zeker dat dit ook geen stomme weddenschap is.' Hij glimlacht nu ook en we kijken elkaar recht in de ogen aan.

'En het spijt mij dat ik je vanmorgen niet geloofde.' Hij haalt zijn schouders op waardoor mijn hoofd er bijna afvalt en we grinniken. 'Ik snap je wel, ik was eerst nou niet bepaalt aardig tegen je.'

Voor de rest zeggen we niets meer en genieten van de stilte, tot dat mijn gsm de stilte moet doorbreken. Ik neem op zonder te kijken wie het is.

'Ik ben al naar huis Lau.' Ik krijg grote ogen.

'En hoe geraken wij dan thuis denk je?' Dylan kijkt me vragend aan maar ik negeer zijn blik en concentreer me op het telefoongesprek met Jasper.

'Jullie zijn al groot, jullie vinden wel iets.' Is het laatste wat hij zegt voordat hij aflegt en ik niet heb kunnen reageren.

'Jasper is al naar huis.' Deel ik Dylan mee. Hij zucht. 'Het is minstens een half uur stappen.' Ik trek een pruillip en hij tikt er lachend op waardoor ik blozend wegkijk.

'Gaan we nu al of blijven we nog even?' Ik kijk hem vragend aan. 'Ik zit hier wel goed.' Ik knik blij en leg mijn hoofd weer op zijn schouder. Hij schuift nog dichter en slaat zijn arm om me heen waardoor ik genietend mijn ogen sluit.

Na nog uren over van alles en nog wat te hebben gepraat sta ik op. 'Hier wat verder kan je broodjes kopen.' Mompel ik en Dylan knikt en staat ook op. 'Komen we ze dan weer hier opeten?' Vraagt hij en knik. 'Is goed.'

Hij neemt mijn hand weer vast en ik bloos. Na vijf minuutjes gestapt te hebben komen we aan bij de broodjeszaak en bestellen we beide wat. Dylan rekent snel af en ik lach. 'Ik heb ook wel geld hoor.'

'Weet ik maar ik wil voor jou betalen.' Hij knipoogt erbij en ik rol speels mijn ogen. 'Oké, doe maar.' Glimlach ik en loop de zaak weer uit.

We zetten ons weer neer op het zand, ik op zijn vest en hij trekt me tegen zich aan terwijl we eten. Wanneer onze broodjes op zijn gaat hij de zakken weggooien in een vuilbak die wat verderop staat en komt daarna weer naast me zitten. 'Hoe laat is het eigenlijk?' Vraag ik dan en hij kijkt op zijn horloge. 'Al drie uur.' Zegt hij zacht en knik.

'Wil je al naar huis?' Vraagt hij en ik schud mijn hoofd. 'Ik zit hier wel,goed, jij?' Glimlach ik. 'Ik zit hier ook wel goed.'

'Laura.' Hoor ik iemand zachtjes fluisteren waardoor ik mijn ogen probeer te openen en een keer geeuw. 'Het wordt al donker, je was in slaap gevallen.' Legt Dylan uit en ik knik. Hij drukt snel een kus op mijn wang en staat dan op.